De aanslagen van 11 september vorig jaar hebben de tegenstelling tussen de westerse beschaving en de islamitische scherper zichtbaar gemaakt. Moslims in West-Europa voelden zich opeens een nauwelijks gedoogde minderheid. De vooral begripvolle en vriendelijke houding waarmee Europese opinieleiders de islamieten voorheen tegemoet traden, veranderde in kritische gereserveerdheid. En de gedachte dat er een synthese tussen christendom en islam mogelijk is, moest ook fors terrein inleveren. Kortom, de trawanten van Osama bin Laden pleegden niet alleen een aanslag op het WTC in New York, maar ook op het concept van de multiculturele samenleving.Door de aanslagen van vorig jaar werd de westerse wereld zich (weer) bewust dat er een grote tegenstelling bestaat tussen moslims en haar. De islamieten beseften dat altijd al. De gezaghebbende islamideoloog sjeik Ghanoushi stelt heel duidelijk dat er een scherpe scheidslijn loopt tussen de moslimwereld en het Joods-christelijke cultuur van het Westen. „Moslims erkennen de tegenstelling tussen beschavingen, westerlingen ontkennen die. Onze samenleving is gebaseerd op fundamenteel andere waarden en daarom bestrijden we de christelijk geïnspireerde cultuur van het Westen.”

Hoezeer het waardepatroon van het Westen verschilt met dat van de moslimwereld blijkt bijvoorbeeld uit de opvattingen omtrent democratische vrijheden. Hoekstenen van de westerse democratie zijn vrijheid van godsdienst en vrijheid van meningsuiting. Dat geldt niet voor de islamitische wereld. Islam betekent ”onderwerping”. Het gaat om het buigen onder het gezag van Allah en zijn wetten zoals die aan de mensheid bekend zijn gemaakt door de profeet Mohammed. Met alle verschillende die er ook in de moslimwereld bestaan, hebben alle moslims de vaste overtuiging dat elk mens zich moet voegen naar de wil van Allah.

Iedere moslim weet dat dit vergaande consequenties kan hebben. Men moet daarbij bereid zijn alles te geven, zelfs zijn eigen leven. Discussies met overtuigde moslims over de vraag of de al-Qaida-mannen met hun aanslagen een immorele daad pleegden, zijn vruchteloos. Zij die niet willen buigen voor Allah moeten bestreden worden.

Reclame voor wederzijds bevruchting van christendom en islam is aan principiële moslims evenmin besteed. Zij beseffen vaak beter dan moderne christenen dat de verschillen tussen islam en christelijke geloof heel fundamenteel zijn.

De vaak benadrukte punten van overeenstemming tussen beide religies gaan uiteindelijk niet verder dan de gemeenschappelijke overtuiging dat deze wereld door een god is geschapen. Moslims erkennen het hart van het bijbels Evangelie -verzoening door voldoening- niet. Zij willen niet weten van betaling van de persoonlijke zonden door een verlosser. Ieder mens moet zich afkeren van de zonden door zich voortaan volledig aan Allahs wil te onderwerpen.

Zonde is volgens de islam ook geen bewuste opstand tegen God, maar het (even) vergeten van Allahs geboden. Christenen geloven dat de opstandige, zondige mens verzoening behoeft; moslims denken dat de zwakke, vergeetachtige mens vooral leiding nodig heeft.

Het gesprek met de moslims zal deze fundamentele verschillen niet uit de weg kunnen en mogen gaan. In het streven naar een multiculturele samenleving is te veel benadrukt dat er wel degelijk op een aantal punten overstemming bestaat tussen christendom en islam.

Dat er een geweldige kloof is tussen christendom en islam ervaren ook evangelisten die onder moslims werken. Uiteraard zoeken zij in het gesprek met islamieten allereerst naar aanknopingspunten voor het gesprek. Maar dat kan nooit betekenen dat er een brug over het ravijn wordt gebouwd waarop beide overtuigingen elkaar halverwege ontmoeten.