De toen nog 16-jarige meisjes zaten naar eigen zeggen na een feestje nog wat na te praten toen het gesprek op moord kwam. Beiden verkeerden in de veronderstelling dat ze zich niet rot zouden voelen als ze een moord zouden plegen. Om die theorie te testen gingen ze naar de slaapkamer van het slachtoffer en vermoordden haar. Na haar onder het huis te hebben begraven, gaven ze het slachtoffer als vermist op bij de politie en namen zelfs deel aan de zoektocht die daarop volgde. Later gaven de twee meisjes zich aan bij de politie omdat ze geloofden dat ze uiteindelijk toch wel gepakt zouden worden.De tieners zeiden tegen de politie dat ze wel wisten dat het verkeerd was om een moord te plegen, maar dat het op een bepaalde manier ‘goed voelde’ om Eliza Jane te vermoorden. Volgens openbaar aanklager Simon Stone pleegden de meisjes de moord op een kalme en weloverwogen manier, met een soort emotionele afstandelijkheid. Ze waren volgens haar kennelijk alleen maar uit op de ervaring van het plegen van een moord. De voorzitter van de jeugdrechtbank noemde de moord ‘in extreme mate ijzingwekkend en genadeloos’ en veroordeelde het stel tot levenslang. De meisjes moeten minimaal vijftien jaar in de cel zitten voordat ze voor voorwaardelijke invrijheidstelling in aanmerking komen.