Het papierloze kantoor is op een volkomen mislukking uitgedraaid. Mooie term in dit verband. Uitgedraaid. Want nog steeds worden alle documenten, u voelt het al aankomen, uitgedraaid. Dat komt goed in mijn kraam te pas. Ik ben een wat ouderwetsige man, dus nog niet in het bezit van een laptop. Gewoon thuis en op kantoor een pc en een printer. In de trein lees ik die stapels papier wel door. Kopje koffie erbij, een lekker broodje. Heel comfortabel allemaal. De trein biedt een plezierige werkomgeving. Ik ben een groot fan van de stiltezones, die een tijd geleden opnieuw zijn ingevoerd. Toch zijn veel reizigers niet bekend met dit fenomeen.Dat is ook niet zo verwonderlijk. Na een leuke start, met hilarische cartoons aan de wand, leidde de stiltezone een sluimerend bestaan. Veel te kleine stickertjes gaven aan waar de stiltezones waren. Mede op mijn aandringen hebben de NS deze rustige gebieden inmiddels duidelijker herkenbaar gemaakt. Met mooi vormgegeven stickers op de ramen en duidelijke pictogrammen aan de wand.

Toch werkt dit nog niet goed genoeg. Recent, in de trein van Utrecht naar Nijmegen, wilde ik even een drukproef van enkele columns nakijken. Speciaal voor dat lastige klusje was ik in de stiltezone gaan zitten. Helaas werd de rust en dus mijn concentratie verstoord door een mevrouw die met een onprettige, snerpende stem een stevige telefonische discussie met de Belastingdienst voerde. Vanaf Utrecht tot ver voorbij Ede-Wageningen. Ik vind het wat lomp om iemand middenin een gesprek het zwijgen op te leggen. Maar toen de dame opnieuw ging bellen, heb ik er wat van gezegd. Mevrouw gepikeerd. Hoe kwam ik er bij dat er stiltegebieden in de trein waren. Ik heb haar vervolgens op de zes raamstickers en de tien pictogrammen in de coupé gewezen. Verbolgen brak mevrouw het gesprek af. Had ze het niet gezien of was het een smoesje?

Kortgeleden, toen ik na een dag vergaderen per trein van Rotterdam naar huis reed, werd ik écht op herrie getrakteerd. Een gezin met twee rumoerige kleuters nam plaats. Tot mijn ontsteltenis bleek voor de kinderen speelgoed te zijn meegebracht, van een lawaaiig soort. Een soort elektrische piano. Neem me niet kwalijk, maar ik vind dat dát helemaal niet in een trein hoort, laat staan in de stiltezone. Waarom denken mensen nooit eens na over wat ze hun omgeving aandoen? Mijn vriendelijke verzoek of de muziek kon ophouden, werd zowaar gehonoreerd.

Wel vreemd dat ik op beide treinritten geen conducteur voorbij heb zien komen. Ik ben toch niet ingehuurd om hun werk op te knappen?

Graag wil ik de NS wat tips aan de hand doen. Om te beginnen zou op stations en in treinen iets over de stiltezone moeten worden omgeroepen. Je hoort conducteurs steeds vaker melden: „Dames en heren, u bevindt zich in de intercity naar Roosendaal. Wij stoppen onderweg in Schiphol, Leiden, Den Haag, Rotterdam en Dordrecht.” Het lijkt me goed als die conducteur vervolgt met een mededeling als: „Sommige delen van deze trein zijn ingericht als stiltezone. Het is de bedoeling dat u daar niet telefoneert, een walkman gebruikt of uitgebreid met elkaar spreekt. U herkent de zone aan de teksten op de ramen en de symbolen op de wanden. Mede namens uw medereizigers dank ik u voor uw medewerking.”

Op deze manier kan er geen misverstand meer ontstaan en voelen reizigers zich gesterkt bij het zo nodig aanspreken van hun medepassagiers. Ik hoop dat het ervan komt. Want echt, het zou jammer zijn te moeten constateren dat die stiltezones net als het papierloze kantoor op een mislukking zijn uitgedraaid.