„Het goede nieuws is dat halen van de doelstellingen het Verenigd Koninkrijk niet meer kost dan 1 procent van het bruto nationaal product. Het slechte nieuws is dat voor grote veranderingen langetermijnbeslissingen zijn vereist, voornamelijk in de energiesector. (…)Veel hangt overigens af van de Verenigde Staten, die verantwoordelijk zijn voor een kwart van alle uitstoot. Zonder de welwillende inzet van de Amerikanen zijn de kansen voor een internationale overeenstemming minimaal. De Verenigde Staten hoeven daarvoor geen verdrag te ondertekenen. Maar het land moet wel een effectief schema voor uitstootbeheersing in werking stellen. (…)

Het vermogen van de mensheid dit probleem aan te pakken is een proef voor de capaciteit de gevolgen van eigen handelen onder controle te houden. Tot nu toe heeft dat gefaald.”

Berliner Zeitung

De Berliner Zeitung gaat in op de discussie rond de toekomstige status van de Servische provincie Kosovo.

„Het voorstel van Athisaari (VN-gezant voor Kosovo, red.) mag dan geen ideale oplossing zijn, maar is wel een voor iedereen bevredigende uitweg. Het plan beschrijft geen wensdromen, maar in het eerste deel een situatie die al bestaat, en in een ander deel een ontwikkeling die zich onvermijdelijk zal voltrekken - in het gunstigste geval bekrachtigd door de VN-Veiligheidsraad; in het tegenovergestelde geval echter ook zonder die instemming.

De realiteit is: Het van Belgrado onafhankelijke Kosovo bestaat allang. Met alle democratische en bestuurlijke instituties - hoe gebrekkig die ook mogen functioneren. Die ontwikkeling kan geen enkele internationale afspraak ongedaan maken zonder de regio opnieuw in een bloedige confrontatie terug te werpen. (…) Een derde weg is er niet.”

The Economist

Onder de kop ”Wanneer opium heilzaam wordt” maakt The Economist van deze week melding van de veranderde houding van communistisch China ten aanzien van godsdienst.
„Het officiële standpunt van de partij is dat religie vanzelf wel onder het socialisme zal verdwijnen, maar inmiddels ontwikkelt ze een meer positieve kijk op de rol van religie voor de samenleving. (…)

De verandering van toon binnen de partij valt samen met pogingen van de autoriteiten om een van de kwalijke kanten van economische groei -desintegratie van de samenleving- te corrigeren door de traditionele cultuur te bevorderen, omdat die kan zorgen voor herstel van sociale samenhang in het land. De partijslogan ”een harmonieuze wereld begint in de geest” vertolkte onlangs deze afwijking van Karl Marx’ definitie van godsdienst als opium van het volk.”

Le Monde

In de aanloop van de presidentsverkiezingen van 22 april speelt de vraag naar de (on)mogelijkheden van een homohuwelijk in Frankrijk weer op. Le Monde zette de standpunten op een rij.

„De Franse Socialistische Partij (PS) pleit in haar programma voor legalisatie van het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht. Aan de rechterkant verdedigen de UDF (Unie voor Franse Democratie, red.) en de (huidige regeringspartij, red.) UMP partnerregistratie. (…)

Ségolène Royal was lang terughoudend, maar doet nu haar best haar positie te verhelderen. In een brief van 11 december 2006 aan Inter-LGBT (Franse homobelangenvereniging, red.) belooft de socialistische kandidate, die zich achter een wettelijke regeling voor het homohuwelijk heeft geschaard, zich in te zetten om deze hervorming door te voeren. (…)

Nicolas Sarkozy (UMP) keert zich tegen adoptie, maar is wel voor een partnerregistratie met dezelfde rechten en plichten als het huwelijk, met een plechtigheid in het gemeentehuis.”

Int. Herald Tribune

De International Herald Tribune heeft geen goed woord over voor de dreigende taal die president Bush uit aan het adres van Iran. Als het staatshoofd op dit front niet voorzichtig opereert, zal hij zijn land opnieuw in een catastrofe meeslepen.
„Gezien de bittere Amerikaanse ervaring in Irak, zou men denken dat president George W. Bush eindelijk zou ontdekken dat bedreigingen en bruut geweld geen vervanging voor een redelijke strategie zijn. Maar Bush zit weer op dezelfde lijn, door te proberen Iran te intimideren om te stoppen met zijn inmenging in Irak. (…)

De intimidatie van Bush mag zijn steeds verder slinkende machtsbasis misschien flink in de kaart spelen. Maar zijn desastreuze oorlog in Irak heeft de Amerikaanse geloofwaardigheid zodanig beschadigd -en zijn beschikbare middelen zo beperkt- dat het de vijanden van Amerika niet langer bang maakt. De enige die écht bang zijn, zijn de Amerikanen zelf, en hun vrienden.”