Onderzoekster Judith Wolf overhandigde het onderzoek maandag aan staatssecretaris Ross (Volksgezondheid). Wolf zei geschrokken te zijn van de kleine ruimtes waarin de vrouwen, vaak samen met hun kinderen, weer op adem kunnen komen. „Het gaat om gestapeld leed op de vierkante centimeter. Hierdoor ontstaat ongelooflijk veel extra stress". Voor vrouwen is het vaak de reden om de opvang te verlaten.Volgens Wolf zit het wel snor met de traditionele asielfunctie van de vrouwenopvang, maar schiet de mogelijkheid tot herstel „absoluut tekort". Ook is er nog niet genoeg praktische hulp bij huisvesting, het verwerven van inkomen, het opbouwen van sociale contacten en de verwerking van trauma’s.

Het zijn vooral vrouwen die in het buitenland zijn geboren die te maken krijgen met tekortschietende opvang. Zij zijn er op het moment dat ze opvang zoeken vaak veel slechter aan toe dan vrouwen van Nederlandse komaf.

Uit een tweede onderzoek blijkt dat de situatie van vrouwen een jaar na het verlaten van de opvang wel beter is. Ze geven aan dat de kwaliteit van hun leven gestegen is, lijden minder aan depressies en zijn minder getraumatiseerd.

Toch hebben vrouwen dan nog vaak hulp nodig, maar slechts een minderheid heeft contact met de geestelijke gezondheidszorg. „De opvang helpt wel, maar niet goed genoeg", reageerde staatssecretaris Ross. „Zo kan het niet langer". Ze wees de gemeenten op hun verantwoordelijkheid voor de vrouwenopvang. De half miljoen die ze zelf jaarlijks uittrekt voor verbeteringen in de opvang, vindt Ross afdoende. Deze kan ingezet worden voor meer professionalisering. Ook vindt ze dat andere instellingen, zoals jeugdzorg en woningcorporaties, meer bij de vrouwenopvang betrokken moeten worden.

De belangenvereniging Federatie Opvang onderschrijft de conclusie van de onderzoekers dat de vrouwenhulpverlening meer op maat gesneden moet worden. Zo is het beroep op zelfredzaamheid waar de opvang vanuit gaat, niet meer van deze tijd. Met een advies alleen kunnen vrouwen veelal niet uit de voeten.