Samen met de belangenorganisatie van kinderen Wij Willen Blijven dagvaardde DFC vrijdag de Nederlandse staat. De eis luidt onder meer dat kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland zijn een verblijfsvergunning moeten krijgen. Bij de organisaties zijn volgens juridisch stafmedewerker mr. Carla van Os van DFC namen bekend van 2100 minderjarigen die Nederland mogelijk alsnog moeten verlaten.Wat is de aanleiding voor dit proces?
„We krijgen steeds vaker te maken met kinderen die al lang in asielprocedures zitten of inmiddels zijn uitgeprocedeerd. Door de uitzichtloosheid van hun situatie of het zicht op uitzetting krijgen ze steeds meer problemen. Dat uit zich onder meer in ontwikkelings-, hechtings- en angststoornissen.

Een politieke lobby om hiervoor aandacht te vragen heeft tot nu toe niet het gewenste resultaat opgeleverd. Met het proefproces zetten we een laatste stap, omdat we ervan overtuigd zijn dat het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind wordt geschonden.”

Op welke onderdelen van het verdrag?
„In elk geval de eerste drie artikelen. Daarin staat bijvoorbeeld dat bij alle maatregelen die kinderen betreffen hun belangen voorop moeten staan. Kinderen na een verblijf van vijf jaar in Nederland nog uitzetten, is niet in hun belang. Onder meer op dat punt wordt het verdrag geschonden.”

Het gaat volgens u om kinderen die zijn geworteld in de Nederlandse samenleving. Wanneer is daar sprake van?
„In het algemeen gaat het over kinderen die compleet vernederlandst zijn, die op ponykamp gaan en patat eten. Ze spreken de Nederlandse taal, hebben een sociaal netwerk opgebouwd en een schoolcarrière doorgemaakt.”

De termijn van vijf jaar is tamelijk willekeurig gekozen?
„We hebben aansluiting gezocht bij een aantal bestaande richtlijnen en wetten. Mensen die vijf jaar een verblijfsvergunning hebben, komen bijvoorbeeld in aanmerking voor een Nederlands paspoort. In de juridische wereld is vaker te zien dat een periode van vijf jaar cruciaal is.

Vanuit sociaal en pedagogisch oogpunt is deze termijn ook goed te rechtvaardigen. Als een kind na een verblijf van vijf jaar in Nederland teruggaat naar een land dat het niet kent, betekent dat een breuk in de ontwikkeling. We hebben regelmatig te maken met gezinnen uit Afghanistan. Meisjes die hier op school zitten, kunnen daar geen onderwijs meer volgen. Dat berokkent schade aan een kind.”

U spreekt de Nederlandse overheid hierop aan. Hoe ziet u de verantwoordelijkheid van de ouders?
„Zij blijven verantwoordelijk voor hun kinderen, maar de gevolgen van verkeerde beslissingen die zij nemen, mogen we niet op de kinderen afwentelen. De overheid heeft een aanvullende taak als er iets niet goed gaat. Dat gebeurt op andere terreinen ook. Als er sprake is van kindermishandeling vinden we het bijvoorbeeld logisch dat de overheid ingrijpt om de slachtoffers extra bescherming te bieden.”

Als een kind na vijf jaar in Nederland mag blijven, kunnen uitgeprocedeerde asielzoekers hun verblijf hier, al dan niet legaal, rekken om na die periode alsnog een verblijfsvergunning te krijgen.
„Natuurlijk kunnen ouders er misbruik van maken. Overigens nemen mensen de beslissing om hier illegaal te blijven niet gemakkelijk. Een bestaan in de illegaliteit is heel zwaar, bijna ondoenlijk. Het net om de illegalen wordt steeds nauwer gesloten.”

U redeneert alleen vanuit het perspectief van het kind, terwijl de overheid goede redenen kan hebben om de ouders uit te zetten.
„De overheid moet verschillende belangen tegen elkaar afwegen. Wij vinden het belangrijk dat zij bij het nemen van beslissingen de positie van kinderen zwaar laat meewegen. Dat gebeurt nu niet. Nederland heeft echter wel het internationaal kinderrechtenverdrag ondertekend. Daaraan moeten we ons houden.”