De eerste Nederlandse militairen van de Deployment Task Force (DTF) vertrekken dinsdag naar Uruzgan. Ze worden op de vliegbasis Eindhoven uitgezwaaid door de hoogste Nederlandse militair, generaal Dick Berlijn.De kwartiermakers moeten er in de komende maanden voor zorgen dat de hoofdmacht vanaf augustus voor twee jaar aan het werk kan in het zuiden van Afghanistan.

Onder zware bewaking gaan zij materieel aanvoeren en drie kampen bouwen.

Het DTF telt meer dan 1000 militairen onder commando van kolonel Henk Morsink. Kern van de eenheid vormen 500 manschappen van het 101 geniebataljon uit Wezep en een logistiek bataljon uit Garderen. Deze bouwvakkers en chauffeurs worden beschermd door soldaten van het 44e pantserinfanteriebataljon uit het Drentse Havelte.

De met een Diemaco uitgeruste militairen verplaatsen zich per pantser- of terreinwagen. Ze hebben mitrailleur of snelvuurkanon bij de hand. „Iedere militair is getraind in het bedienen en afvuren van een antitankwapen”, laat Defensie weten. „Type M136 is in elk voertuig aanwezig en heeft een effectieve dracht van 400 meter.”

Ook staan Nederlandse Apachegevechtshelikopters en F-16’s gereed om de mannen en vrouwen op de grond te hulp te schieten.

Het hoofdkamp komt in Tarin Kowt. Het zal in de komende maanden uitgroeien tot een compleet dorp voor zo’n 800 militairen. De genisten nemen van alles mee, van toiletcontainers en aggregaten tot mobiele drinkwaterinstallaties en een compleet veldhospitaal.

Voor de bouwvakkers van de krijgsmacht is Uruzgan gesneden koek. In Irak toonden de genisten dat ze complete kampementen uit de grond konden stampen. In juni kwam het hele circus in beweging voor een grote oefening in Noorwegen.

Het vervoer van al het materieel naar Zuid-Afghanistan is een complexe logistieke operatie. De aansturing vindt plaats vanuit het hoofdkwartier van de Logistieke Brigade in Apeldoorn.

Maar liefst 1300 zeecontainers en 200 voertuigen als jeeps en Patria’s gaan via de Eemshaven per schip naar de Pakistaanse havenstad Karachi. Een reis van 45 tot 60 dagen, afhankelijk van het weer. Eind deze week vertrekt het eerste schip.

Vanuit Karachi vervoert een civiel Brits bedrijf de spullen per vrachtwagen naar Kandahar. Burgertransport is een eis, omdat de Pakistaanse regering geen buitenlandse militairen toelaat op haar grondgebied. Eis is ook dat het spul „niet herkenbaar als militair materieel” over de weg rolt.

De Britten kunnen een potje breken. Van de duizend containers die ze voor het Britse leger vervoerden, zijn er maar twee verloren gegaan.

Essentieel materieel, zoals wapens, munitie en communicatie-apparatuur, levert het schip af in Dubai. Van daaruit gaat het met Antonovtransportvliegtuigen naar Kandahar. De commerciële Russische vrachtvervoerders zijn er goed mee.

Alle betrokken militairen vliegen vanaf het militaire deel van het vliegveld Eindhoven naar de Afghaanse hoofdstad Kabul. Dit kan met de Nederlandse KDC-10 of met ingehuurde toestellen. Vandaar gaat het met kleinere vliegtuigen verder naar Kandahar.

Probleem is dat het vliegveld van Kandahar niet groot is. „Er kunnen maar twee of drie grote toestellen per dag komen. Het is een flessenhals waar alles doorheen moet.”

De kwartiermakers, die in mei Uruzgan zullen intrekken, maken veel gebruik van de ruim 100 kilometer lange weg tussen de stad Kandahar en Tarin Kowt, de hoofdstad van Uruzgan.

Het grootste gevaar voor de konvooien op deze tien uur lange rit, vormen de zelfgemaakte bommen en zelfmoordaanslagen.

Sinds de Tweede Kamer begin februari akkoord ging met de missie, zijn vijf Amerikaanse soldaten in Uruzgan gedood. In Canada staat de regering onder grote druk door het oplopend aantal slachtoffers onder de 2200 vredesmilitairen.