Gezelschap tegen betaling
Een uurtje betaald scrabbelen. Eenzame ouderen in Brabant kunnen voortaan tegen betaling gezelschap krijgen. DGM Ouderen Dienstverlening uit Oirschot gaat het regelen. Voor 28,75 euro per uur komt er een medewerker langs. „Je kunt denken aan spelletjes doen, een kop koffie drinken, een goed gesprek voeren, een musical bijwonen, gaan winkelen of een restaurant bezoeken”, somt directeur John Meulemans op. Tot dusver heeft hij „drie potentiële” klanten. Hij denkt een gat in de markt te hebben gevonden. „Er is bij veel ouderen een enorme stille behoefte aan gezelschap.”
Betaald sociaal contact, dat is toch triest? „Dat vind ik zelf ook. Ik zou willen dat al die eenzame ouderen bij hun kinderen inwonen. Dat is de beste woon- en leefvorm. Maar we leven nu wel in een maatschappij waarin veel ouderen eenzaam zijn. Een samenleving waarin ouders hun kinderen dumpen in de kinderopvang. Dumpen, zeg ik. Voor 100 euro per dag.”
Honderdduizenden vrijwilligers in Nederland gaan gratis bij eenzame mensen op bezoek.
„Dat moeten ze blijven doen. Daar heb ik alle respect voor. Maar vrijwilligers kunnen ook niet altijd alles voor anderen betekenen. Die hebben zelf ook hun verplichtingen. Wij passen ons aan aan de wensen van de klant. Als die wil dat we tot drie uur zaterdagmiddag gaan winkelen, dan doen we dat.”
Is het niet makkelijk geld verdienen zo?
„Een bedrag van 28,75 euro per uur is niet veel. In dat bedrag zitten ook zaken als reiskosten en het intakegesprek. En natuurlijk zit er een marge bij.”
Toch roept uw initiatief protest op.
„Mensen die hier bezwaar tegen maken, hebben misschien nog niet voldoende inlevingsvermogen in eenzame ouderen. Stel je voor dat je ouders 85 jaar zijn. Jijzelf ben ergens in de 50 en je sukkelt met je gezondheid. Je bezoekt je ouders nog maar twee keer per jaar. Dat wordt een trieste boel. Dan is het maar goed dat DVM Ouderen Dienstverlening er is. Mijn eigen moeder woont in Den Helder. Als daar ook zo’n soort bedrijf gevestigd zou zijn, zou ik die service ook voor haar regelen.”
Pimpen
Van tijd tot tijd met iets nieuws op de buis komen; aan die verplichting is ook de Evangelische Omroep (EO) gebonden. Het programma dat de omroep op 7 maart voor het eerst uitzendt, trekt nu al de aandacht, alleen al om de titel ervan: ”Pimp my life”.
Een pimp staat vanaf de jaren zestig synoniem voor souteneur of pooier. Daarmee betreden we het vunzige domein van de lichte zeden en de betaalde seks. Wie afstemt op ”Pimp my life” van de EO krijgt wat anders voorgeschoteld. Daarin draait het om een zwerver die na een kortdurende vipbehandeling -logeren in dure hotels, rondrijden in een limousine en dineren in dure restaurants- wordt voorbereid op een normaal bestaan.
Waarom het programma toch ”Pimp my life” heet? Omdat de term pimpen intussen iets anders betekent, zegt manager Arjan Lock van de EO. Namelijk: Geef me liefde, vriendschap en hartelijkheid. „Van een seksuele lading is geen sprake. Het gaat erom iemand kans te bieden op een normaal leven door te zorgen dat hij een betere uitstraling krijgt.”
Wie de zwerver gaat worden, wil Lock nog niet vertellen. Wel zegt hij dat de omroep in zee kan „met een heel geschikte kandidaat.” Ook de nazorg voor de zwerver is geregeld: na het programma volgt een een-op-eenbegeleiding, waarbij onder andere een hulpverleningsinstantie, een kerk en een burgerlijke gemeente betrokken zijn.
Moet zo’n levensverhaal echt zo breed worden uitgemeten?
„We vergroten het niet onnodig uit. Wel willen we één persoon nadrukkelijk op de voorgrond plaatsen, zodat de boodschap overkomt.”
Over de boodschap van Pimp my life is Lock helder: de kijker moet in beweging komen, niet op de bank blijven hangen, maar zich realiseren dat hij voor de zwerver verantwoordelijk is.
Het publiek moet zich dus niet aan andermans ellende vergapen? Lock: „Het is niet mijn bedoeling dat de zwerver voor tv wordt gepimpt.”