Geen voldoening
Wie is er onder u, die van zijn eigen geest niet de minste kennis heeft en die deze dingen niet weet? Hoe vele malen zullen de daden van een mens niet uitwendig bekleed zijn met het kleed van zelfverloochening? Ook zullen velen met een ijver tegen dit kwaad uitvaren, terwijl die slang nochtans in hun boezem is om haar venijn uit te storten in het hart? Het vergif van eigen roem kan door al de aderen van een schijnbaar ootmoedig gedrag en hevige redeneringen over de zelfverloochening door trekken.
Och, dat wij eens boven en voor alle dingen dat fundamentele beginsel van het christendom in onze harten bevestigd hadden, dat wij Christus’ discipelen willen zijn, om waarlijk en oprecht en niet in uitwendige schijn onszelf en onze begeerlijkheden verloochenen. Dat wij dat doen om onze liefde, onze wil, onze waarheid, onze heerlijkheid en alles over te geven aan Hem, om onszelf in Hem te verliezen, onszelf alleen waarlijk in Hem te vinden.Doch, ofschoon de mens nu deze wonderlijke, zichzelf tot een afgod makende en zichzelf roemende natuur heeft, is hij nochtans een arm schepsel. O, beroem u dan niet op de dag van morgen. Niemands tegenwoordige bezittingen kunnen hem voldoening geven zonder de hoop en verwachting op het toekomende daar bij te doen. Hierin zien wij de armoede van des mensen geest en de ledigheid van alle dingen.
Hugo Binning, predikant te Govan, Schotland (”De vernedering des harten”, 1705)
