Van de dertien verdachten en hun raadslieden beten R. van der Horst en B. Nooitgedagt het spits af in de reeks pleidooien die de komende weken volgen. Beiden vroegen de rechtbank hun cliënten vrij te spreken. Van der Horst staat Ismail A. bij, de 23–jarige man die op 10 november 2004 werd aangehouden na een lange belegering in de Haagse Antheunisstraat. Het OM eiste woensdag twintig jaar gevangenisstraf tegen hem, onder meer voor lidmaatschap van de vermeende terreurorganisatie en voor medeplegen van poging tot moord op vijf agenten, omdat zijn huisgenoot Jason W. bij die belegering door het gooien van een handgranaat de politiemensen verwondde.Nooitgedagt is de advocaat van de 24–jarige Fahmi B., die vijf jaar celstraf tegen zich hoorde eisen voor het lidmaatschap van de Hofstadgroep, een groep die volgens de advocaat dus niet bestaat. „Het is een mythe die aan de tekentafel van de AIVD is ontstaan, het zijn de kruimels van het onverteerbare broodjeaapverhaal van het OM".

Het OM liet in de eis de ondersteunende rol die B. zou hebben gehad binnen de groep meewegen. Onbegrijpelijk voor Nooitgedagt, omdat dat nergens uit is gebleken. „Waarom eisten de aanklagers tegen anderen bijvoorbeeld vier jaar en waarom staan weer anderen hier niet terecht?"

De raadslieden haalden fel uit naar het OM. Zij menen dat in dit proces het denken van mensen terecht staat. Aanklagers K. Plooy en A. van Dam hebben betoogd dat de radicale politieke ideologie die de verdachten aanhangen, onontkoombaar zou leiden tot gebruik van geweld tegen ongelovigen. Maar bewijs daarvoor is er niet, zeggen de advocaten. Nooitgedagt: „Mijn cliënt kan niet verantwoordelijk worden gehouden voor de daden, de gedachten en geschriften van Mohammed B. Als B. Theo van Gogh niet zou hebben vermoord, waren wij hier niet bijeen geweest".

Volgens Van der Horst is de groep jongens die nu terecht staat, „een willekeurige selectie" en hebben ze hun vervolging te danken aan de Algemene Inlichtingen– en Veiligheidsdienst (AIVD), die documentatie over hen had. Beide raadslieden betoogden dat het dossier is opgebouwd op basis van AIVD–stukken, en omdat de rechtmatigheid en de betrouwbaarheid ervan niet te toetsen is, moeten die stukken worden uitgesloten van bewijs.

Dat geldt ook voor de door de AIVD opgenomen en afgeluisterde gesprekken in de Antheunisstraat. Van der Horst bestempelde ze als „rotzooi", vanwege de slechte geluidskwaliteit, de slechte vertaling en de veelvuldige bromtonen. Bovendien blijkt nergens uit de gesprekken dat Ismail A. en Jason W. van plan waren strafbare feiten te plegen.

Hij meent dat zijn cliënt niet schuldig is aan het gooien van de handgranaat door W. Omdat deze dat deed in moment van paniek, heeft A. dat niet kunnen voorkomen. Daarbij komt volgens de advocaat dat A. zelf geen handgranaat heeft gegooid, terwijl hij daar wel tijd voor had en er nog drie handgranaten in de woning voorhanden waren.

Van der Horst besloot zijn pleidooi met de vrees uit te spreken dat Nederland te ver is doorgeschoten in de voorstellen om terrorisme te bestrijden. „Ze veroorzaken een xenofobie die zijn weerga niet kent". Dat het merendeel van de verdachten al ruim een jaar in voorarrest zit, heeft volgens hem te maken met „ongefundeerde onderbuikgevoelens" in de strijd tegen terreur. Hij erkende dat sneller ingrijpen tegen terrorisme nodig kan zijn om geen onaanvaardbare risico’s te nemen, maar is voor een veroordeling wettig en overtuigend bewijs nodig. De rechtbank zal daar op 10 maart een uitspraak over doen.