Het Zuidkoreaans voetbalteam heeft het nog nooit zo ver geschopt in een wereldkampioenschap voetballen. Niet voor niets is het Zuidkoreaanse volk in een complete massahysterie verzeild geraakt. Ook de kerken. Het is een publiek feit dat 11 van de 23 spelers van het Koreaanse voetbalteam zich christen noemt. „Na de wedstrijd komen ze bij elkaar om samen te bidden. Ze knielen neer, schouder aan schouder. Maandenlang is er voor hen gebeden, ook in de kerkdienst”, zegt prof. Yoo, hoogleraar dogmatiek van een theologisch seminarie van de Koreaanse Presbyteriaanse Kerk. Volgens Yoo is er sprake van een extreem nationalisme. „Zuid-Korea wil altijd de beste zijn. Eerst was dat in de economie, nu is dat in de sport. Dat natiegevoel lijkt het hoogste doel te zijn, zowel bij christen als niet-christen.”

Ds. Changwon Shu, predikant van een presbyteriaanse kerk in Seoul, wijst het patriottisme aan als het belangrijkste aspect van het voetbal. „Aan het begin van de spelen waren de Koreaanse kerken niet geïnteresseerd. Ze zagen het als een volstrekt werelds gebeuren. Maar de meeste christenen zijn er inmiddels aan verslingerd. Ze vinden plotseling dat voetbal het welzijn van de natie beoogt. Dat Zuid-Korea zo ver in de WK is gekomen, zien ze als een zegen van God. Vooral het winnen van de wedstrijden tegen de overwegend rooms-katholieke landen Italië en Spanje heeft hen bijzonder goedgedaan. Ze zagen dat als een bijzondere verhoring. De doelman van het Koreaanse team zei dat een onzichtbare hand van God hem hielp de ballen van de tegenstanders tegen te houden.”

Het kijken naar voetbalwedstrijden op zondag is voor christenen hier geen punt meer, zegt Yoo. „De zondagsheiliging was altijd een belangrijk thema voor de Zuidkoreaanse kerken. Maar nu het gaat om voetballen, lijkt de zondag plotseling niet meer van belang. Ik heb tijdens mijn colleges gezegd dat dit absoluut niet kan. Als christen moeten we Gods Wet houden, ook ten aanzien van de zondag. Zondags horen wij in de kerk.”

Koreaanse christenen hebben wel hun moeite kenbaar gemaakt met de benaming van ”Rode Duivels” van het Zuidkoreaanse voetbalteam. Ze droegen alternatieven aan, zoals ”Rode Tijgers” of ”Witte Engelen”, maar dat heeft niet mogen baten. De keuze van Rode Duivels was al in 1997 gemaakt.

Koreaanse kerken zijn niet optimistisch over de mogelijkheid van evangelisatie tijdens het WK. Ds. Shu: „Er mag voor de ingang van de stadions geëvangeliseerd worden. Daar worden veel traktaten en folders uitgereikt en mensen geven hun persoonlijk getuigenis. Maar binnen de stadions is elke verbinding tussen religie en sport verboden.”

Volgens Yoo heeft evangelisatie nauwelijks effect. „Twee van onze kinderen zijn bezig geweest met het opzetten van een campagne. Ze zagen de spelen als een unieke gelegenheid om het Evangelie te verspreiden. Maar de mogelijkheden blijken nihil te zijn. Voor de wedstrijd tussen Zuid-Korea en Duitsland waren er 7 miljoen Zuid-Koreanen op straat. De politie was niet eens meer in staat om orde te houden. Evangeliseren is dan totaal onmogelijk.”

De Zuidkoreaanse bondscoach, de Nederlander Guus Hiddink, wordt als de nationale held gezien, zegt Yoo. De Zuidkoreaanse president wil later dit jaar zelfs een bezoek brengen aan Hiddinks geboorteplaats, Varsseveld. „Hiddink wordt bijna als een god vereerd. Christenen hebben geen enkel onderscheidingsvermogen meer. In het Romeinse rijk was het: brood en spelen. Nu lijkt deze tijd aan te breken voor de christenen in Korea. Ze zijn niet in staat om zich theologisch op deze dingen te bezinnen.”

Ook ds. Changwon Shu wijst op de negatieve effecten van het sportevenement. „Veel Koreanen vallen straks na de spelen in een gat. Dan zien ze de ijdelheid ervan in. Dat geeft de kerken echter wel de gelegenheid om het geestelijke goed, dat we aan hun lege harten kunnen aanbieden, aan te prijzen. We bidden God of we de geestelijke kracht daarvoor mogen ervaren, kracht die gebaseerd is op het gebed. Want het gebed is altijd de kracht van de Koreaanse kerken geweest.”