Martin bleef in het vuurgevecht
Gegijzeld door moslimrebellen. Het hele jaar door had Martin Burnham iedere nacht zijn vrouw getroost door haar in slaap te zingen. Maar voor een middagdutje op 7 juni sprak hij de veronderstelling uit dat hun tijd samen bijna voorbij was.
Die middag kropen Martin en Gracia Burnham, medewerkers van New Tribes Mission, voor de laatste keer in hun hangmat. Deze hing onder het dak van hun provisorische tent in de hoge bergen van het zuidwestelijke Mindanao-eiland. Leden van de Abu Sayyaf-terroristenbeweging, die de Burnhams al 376 dagen in gijzeling hielden, zetten haastig tenten op in de stromende regen en werkten hun rijst naar binnen. Abu Sayyaf wist dat het Filipijnse leger hen achtervolgde.
De laatste dagen had de 42-jarige Burnham voorgevoelens van zijn sterven. Hij begon brieven te schrijven aan zijn drie kinderen van 15, 12 en 11 en troostte zijn vrouw. „De Bijbel zegt dat we de Heere met blijdschap moeten dienen. Laten we dan ook de hele levensweg lopen. Laten we Hem de hele weg met blijdschap dienen.” Het echtpaar bad samen, citeerde diverse verzen uit de Schrift die ze zich herinnerden en zong. Daarna rustten ze in elkaars armen - gebruikmakend van de zeldzame gelegenheid dat Martin niet vastgeketend was.
Hoewel de rebellen voorraden genoeg hadden om lange afstanden af te leggen, maakten ze het voor de 37 Rangers niet moeilijk om hen in de jungle te vinden. Soldaten volgden heel gemakkelijk het spoor van voetstappen, stukjes kokosvlees, een doek doordrenkt met bloed en andere afgedankte voorwerpen. De soldaten zagen plotseling het kamp van Abu Sayyaf door de hevige regenval en het dichte gebladerte. „In de roos, meneer”, zei een scout door de radio tegen zijn commandant. „We hebben ze gevonden”.
Wat daarna precies gebeurde, is omstreden. Sommige soldaten zeggen dat ze zich niet bewust waren van gijzelaars. Anderen zeggen dat ze de operatie voorzichtig planden, om de veiligheid van de gijzelaars te garanderen. Allemaal zijn ze het erover eens dat de Rangers als eersten vuurden, waarschijnlijk omdat de rebellen hen zagen.
Martin en Gracia rolden uit hun hangmat bij het eerste geknetter van geweervuur, zoals hen bij de veiligheidstraining voor zendingswerkers geleerd was. Samen gleden ze van een steile heuvel af, totdat Gracia een boomtak vastgreep. Ze was in haar been geschoten. Martin, die nog steeds naast haar lag, was in de borststreek geraakt.
Het gevecht ging, naar Gracia’s schatting, ongeveer 20 minuten door. Anderen zeggen dat het drie uur duurde. „Natuurlijk keek niemand op een horloge”, zei Dough Burnham, Martins broer. Toen de geweren stilvielen, keek Gracia op. Martin leefde niet meer. Ze ontdekte spoedig dat Yap ook in het vuurgevecht omgekomen was.
Toen Scout Ranger Rodelio Tuazon de Burnhams bereikte, bedekte Martins lichaam zijn vrouw gedeeltelijk. Sommige van de Scout Rangers gingen weg om de rebellen te achtervolgen. „Laat me alstublieft niet achter”, zei een zacht huilende Gracia tegen Tuazon. Daarna vroeg ze of leider Sabaya onder de vier rebellen was die in het vuurgevecht omgekomen waren. Dat was niet het geval, hoewel soldaten zijn zonnebril, die hij tot handelsmerk verheven had, vonden.
Vier dagen en vele vlieguren later werd Gracia herenigd met haar familie en kinderen, toen meer dan 1000 mensen de hoofdstraat van Rose Hill, Kansas, vulden om haar thuis welkom te heten.
„Ik denk dat dit een van de meest vreugdevolle momenten van mijn hele leven is”, zei Gracia, nadat ze haar kinderen en andere familieleden in de armen gesloten had. „We willen dat iedereen weet dat God goed voor ons was, iedere dag van onze gevangenschap. Martin was een bron van kracht voor alle gijzelaars. Hij was een goed man, en is in vrede gestorven.”
„Het is niet het soort hereniging waarop we gehoopt hadden”, zei Dough Burnham. „We missen er een.” Maar de familie is blij Gracia terug te hebben, zei hij, onwillig zijn mening te geven over de militaire actie.
De familie en vrienden van de Burnhams putten troost uit het feit dat Martin zijn belagers verteld heeft van het Evangelie en hen gemaand heeft hun moslimovertuiging vaarwel te zeggen. Geen van de gijzelnemers wilde Martin ketenen, en het kwam zelden voor dat dezelfde persoon hem twee nachten achter elkaar in de boeien kwam slaan. Martin bedankte de moslimrebellen geregeld voor de verzorging en dat maakten hen juist beschaamd.
De zending en de familie hebben hun pogingen om het echtpaar vrij te krijgen nog eens geëvalueerd. „Langzamerhand drong de laatste weken tot ons door dat alle mogelijkheden uitgeput waren”, zegt Dan Germann, vice-voorzitter van de New Tribes Mission. „We hadden er ook geen idee van dat we dicht bij een ontknoping waren.”
