Liefhebbers zijn er echter genoeg, vertelt Corrie Poortvliet-Bouman, de weduwe van Rien Poortvliet. Ze is gekwetst. En flink ook. „De kat ligt er op,” zegt ze. „Kent u die uitdrukking niet? Voor ons hoeft het niet meer.”Nadat ze te horen kreeg dat Middelharnis de financiële steun aan het museum in het voormalige raadhuis intrekt, heeft ze ook niets meer vanuit het bestuurlijk circuit daar gehoord. En dat doet pijn. Maar ook de wijze waarop haar duidelijk werd gemaakt dat het museum per 1 januari 2007 dicht moet, zit haar flink dwars. Een andere opzet en indeling van het monumentale pand zou het enige redmiddel zijn. Een restaurant erbij, meer exposanten dan alleen de collectie van Poortvliet, symposia en meer van dat soort zaken waar de familie niet op zit te wachten.

„Waar moet dat restaurant dan komen?” vraagt mevrouw Poortvliet zich af. „Uitbreiden kan niet. En dan al die andere fratsen… Dan is het toch geen Poortvlietmuseum meer?” Toch is ze best bereid concessies te doen. „Zo star zijn we echt niet. Er wordt al getrouwd. Een klassiek concert op kleine schaal: ook prima. Met lezingen hebben we geen moeite, evenmin met educatie van schoolklassen uit het land. Maar meer is praktisch niet haalbaar. Waar moeten de schilderijen van Rien dan blijven? Het moet geen cultureel centrum worden.”

Op dit moment worden er zo’n 200 stuks van de totale collectie van 1600 geëxposeerd. Extra ruimte is er in het oude stadhuis niet. Het gebouw is overigens eigendom van de gemeente, dat daar officieel 18.000 euro per jaar aan huur voor moet hebben. Met personeelskosten en andere bijkomende zaken is er voor de exploitatie een totaalbedrag van een kleine 60.000 euro per jaar nodig. Dat kan alleen als er jaarlijks zo’n 40.000 bezoekers langs de kassa gaan. Na het overlijden van Rien Poortvliet in 1995 liep de belangstelling echter langzaam terug.

Gemeentesecretaris H. Scholtens, woordvoerder van het stichtingsbestuur en de gemeente, wijt dat aan de teruglopende publiciteit. „Toen Rien nog leefde zag je hem wekelijks op tv en kwamen er nieuwe boeken van zijn hand. Na zijn overlijden was dat afgelopen. Rond de jaarwisseling had het museum een schuld van 210.000 euro. Dat hebben we nu uit onze reserves bijgepast, maar wel op voorwaarde van de raad dat er kostendekkend gewerkt moet gaan worden. Dat is dus op deze manier onmogelijk. Als we blijven bijspringen moeten de gemeentelijke belastingen omhoog of worden andere subsidies gestopt. Een meerderheid van de raad wil dat niet.”

Inwoners van Middelharnis denken daar anders over. Desgevraagd vindt men unaniem dat de gemeente er alles aan moet doen om de grootste toeristische trekpleister van Flakkee binnen de gemeentegrenzen te houden. Ook de plaatselijke middenstand profiteert daar namelijk indirect van.

Inmiddels lopen journalisten uit binnen- en buitenland bij het museum en bij Corrie Poortvliet in haar woonplaats Soest de drempel plat. De onheilstijding heeft inmiddels al gezorgd voor een uitzonderlijk druk weekend in het museum. En daar ligt dus de oplossing, concludeert de weduwe Poortvliet. „Er moet een veel betere pr komen. Je ziet dat het werkt. Je lacht je toch wild als je ziet dat er nu opeens wel mensen komen.”

Scholtens acht de kans echter zeer klein dat het Poortvlietmuseum in Middelharnis blijft. Daar is de familie Poortvliet het in ieder geval mee eens. Zij voelen zich door de houding van de gemeente op hun ziel getrapt. „Alleen als ik proef dat ze er echt weer de schouders onder willen zetten, ben ik bereid de gemeente een nieuwe kans te geven. Zei de gemeentesecretaris dat deze beslissing met pijn in het hart is genomen? Ik zet er zo mijn vraagtekens bij. Gelukkig zijn er liefhebbers genoeg, zelfs dicht in de buurt. Veel gemeenten hebben zich al bij mij gemeld om het museum over te nemen. Welke dat zijn zeg ik nog niet. We gaan dat eerst inventariseren. Daarna volgen er gesprekken over de condities en dan nemen we een besluit.”