Woensdag meldde de Amerikaans-Joodse organisatie B’nai Brith een groei van het antisemitisme in de Verenigde Staten. Steeds meer Amerikaanse burgers nemen antisemitische standpunten in. Bovendien neemt het aantal overvallen op Amerikaanse Joden toe.

En in Duitsland woedt al vier weken een verhit debat over antisemitisme na uitlatingen van de liberale politicus Jürgen Möllemann. Die probeert in een verkiezingsjaar in te spelen op antisemitische ressentimenten. Dat is natuurlijk spelen met vuur.

Het antisemitisme is in Duitsland na 1945 afgenomen. Dat is mooi. Anderzijds koestert nog altijd 15 tot 20 procent van de burgers antisemitische opvattingen.

Men zou verwachten dat de Tweede Wereldoorlog met zijn holocaust het antisemitisme zou hebben uitgebannen. Niets is dus minder waar. In grote delen van de wereld, met name in Arabische landen, lijken kranten en omroepmaatschappijen er een sport van te maken Joden en hun geloof aan te vallen. Maar zoals uit de berichten blijkt is antisemitisme ook in de westerse wereld, zij het in een mildere vorm, nog aanwezig.

De groei van het antisemitisme is voor een groot deel te wijten aan het geweld tussen Israël en de Palestijnen, gezien het relatief grote aantal daders dat uit islamitische landen afkomstig is. Joden wereldwijd moeten boeten voor het Midden-Oostenconflict.

De toenemende islamisering van de Verenigde Naties mist natuurlijk ook haar effect niet. En dat geldt bovendien voor de benoeming van Syrië tot vice-voorzitter van de VN-mensenrechtencommissie, een dictatuur nota bene waar de mensenrechten met voeten worden getreden en waar men nazi’s als Alois Brunner de hand boven het hoofd houdt.

Een slecht voorteken was de anti-Joodse stemming op de VN-wereldconferentie tegen racisme die vorig jaar in het Zuid-Afrikaanse Durban werd gehouden. Deelnemers kregen daar antisemitische publicaties als ”De protocollen van de wijzen van Sion” in handen gedrukt.

In Durban werden de Israëli’s aangeduid als nazi’s. Zoals de Joden door de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog werden behandeld, zo behandelen Israëli’s nu het Palestijnse volk, werd gezegd.

De op zijn zachtst gezegd ongenuanceerde kritiek heeft ertoe geleid dat Joden overal in de wereld zich ongemakkelijk zijn gaan voelen. Velen rekenen het hun aan hoe de Israëlische premier Ariel Sharon de Palestijnen aanpakt.

Critici van Sharon mogen dan zeggen dat zij geen Jodenhaters zijn, hun kritiek wakkert bij bepaalde groepen het antisemitisme in ieder geval aan. In het Westen is men de laatste jaren sneller geneigd Israël onder vuur te nemen. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog voelde iedereen de schande van de holocaust en kon Israël onvoorwaardelijk op steun rekenen. Anno 2002 staat er een generatie aan het roer die de oorlog niet heeft meegemaakt. Deze generatie treedt Israël met open vizier tegemoet.

Dat is niet verkeerd. Alleen moeten deze mensen, met name politici en journalisten, zich wel bewust zijn van het effect van hun woorden. En laten ze oprecht en niet eenzijdig zijn. Vorige week meldde het Duitse weekblad Die Zeit bijvoorbeeld dat er aanwijzingen zijn dat de Palestijnse leider Yasser Arafat met EU-gelden terroristische acties financiert. Het uitgebreide en goed gedocumenteerde artikel riep amper politieke reacties op. Blijkbaar willen de heren politici in de EU dit soort geluiden niet horen.