De OV–ambassadeur, die in het voorjaar aantreedt, moet bemiddelen tussen de openbaarvervoerbedrijven en de overheid. „Als de laatste trein aankomt, is de laatste bus vaak net vertrokken", zegt Peijs. „De reiziger ziet alleen de achterlichten. Dat kan niet. Het openbaar vervoer is één systeem, er is geen plek voor aparte koninkrijkjes.“Peijs noemt als voorbeeld het openbaarvervoerbedrijf Syntus in het oosten van het land, waarin NS en busmaatschappijen samenwerken. De laatste bus wacht daar netjes op de laatste trein, aldus Peijs. „Dat is in de rest van Nederland geen vanzelfsprekendheid”. Peijs wil dat dat verandert. „Het OV moet beter worden."

De OV–ambassadeur kan in probleemgevallen de partijen toespreken, al staat „een stevige massage" de minister meer aan. „Stel: er rijdt een trein en de gemeente wil dat die stopt op haar station. Maar de NS is bang dat daardoor de punctualiteit daalt. Dan kan de ambassadeur inspringen." Reizigersorganisatie Rover vindt het idee een goede zaak, dat doet denken aan de door consumentenorganisaties al langer bepleite vervoersarbiter. Rover wil wel weten welke taken en bevoegdheden de ambassadeur krijgt, en daarbij moeten consumentenorganisaties nauw betrokken worden. De ambassadeur moet verder iemand „van gewicht en met gezag" zijn, de post mag „geen erebaantje worden voor een beschadigde politicus of een weggestuurde OV–manager."