Ds. R. van der Spoel uit Harderwijk deed zaterdag, tijdens de landelijke dag van stichting Gave in Ermelo, een klemmend beroep op de aanwezigen om iets voor vluchtelingen te doen (door hem ”schuilers” genoemd). Hij zei dat politici over allerlei zaken talloze brieven en e-mails krijgen van mensen die opkomen voor de voetbalclub, de dartvereniging of voor subsidie voor de meest onzinnige dingen. Ze horen echter nauwelijks iets als het gaat om een plek en mogelijkheden waar vluchtelingen kunnen schuilen.De predikant vroeg om niet zoetsappig te doen en niet al te burgerlijk te zijn. „God vraagt niet om keurige burgers. We hebben het over mensen, die geholpen moeten worden. Ga op de barricades staan. Ik roep niet op tot burgerlijke ongehoorzaamheid, wel tot in de bres staan.”

Ds. Van der Spoel benoemde ook wat elke aanwezige kon doen, namelijk de vluchtelingen opnemen in de christelijke gemeente. „Geef hun een plek in het midden van de gemeente, zodat ze als mens en als schuiler worden behandeld in plaats van als lastpak en profiteur. Een vluchteling moet weg, een schuiler moet ergens naar toe.”

Aan de hand van het voorbeeld van Boaz, ”de grote Gave-medewerker”, benadrukte ds. Van der Spoel, dat je de problemen wel moet zien. „In onze kerken zijn veel mensen en gemeenten zo druk met organisatorisch gedoe, dat ze de vragen en verlangens van vluchtelingen niet opmerken. Als je te druk bent met jezelf, zie je niet wat er leeft bij de ander. We hebben Boassen nodig, mensen die hun hart openen.”

Helpen kost je je agenda, aldus de predikant. „Als je de problemen ziet, kun je niet blijven zitten waar je zit. Je gaat naar de schuilers toe, je gaat mee naar de kerk en vertaalt voor hen de preek, wat anderen misschien wel storend vinden.”

Maar mensen worden er niet slechter van. „Waar je een schuiler ontmoet en samen God looft, daar mag je samen Christus ontmoeten. Iets mooiers is er niet.”

Tijdens de dag van de stichting Gave, die kerkelijk werk verricht onder vluchtelingen, waren er ook optredens van een Iraans koor en diverse workshops. Ahmad Paydar vertelde tijdens een workshop over zijn leven. Hij groeide op in een moslimfamilie in Iran. Door politieke activiteiten voor communisten kwam hij in de gevangenis terecht, waar hij erg mishandeld werd.

Eenmaal uit de gevangenis vluchtte hij met zijn gezin naar Nederland, waar de moeilijkheden voor hem niet ophielden. Hij raakte aan de drugs („heroïne, cocaïne, alles”) en zijn huwelijk liep spaak. Het lukte hem niet om af te kicken. Het leven had voor hem geen zin meer en hij wilde zelfmoord plegen.

Alles veranderde toen hij in contact kwam met christenen en door gebed van de drugs afraakte. „Er was een hogere kracht dan die van mij.” Niet ineens, maar langzamerhand heeft hij Jezus leren kennen als zijn Verlosser. De Iraniër heeft veel gehad aan de bezoeken van Liesbeth, die enkele malen per week bijbelstudie met hem deed.

De problemen met zijn vrouw zijn niet opgelost. „We kunnen niet alles zelf oplossen, maar we moeten het in de hand van Jezus geven. Ik bid elke dag voor haar.”

Ahmad Paydar heeft een verblijfsvergunning gekregen, maar hij wil terug naar zijn eigen land om te evangeliseren. Als dat niet lukt, wil hij naar Afghanistan om daar onder zijn landgenoten het Evangelie te brengen, iets wat hij nu ook al doet.

„Niemand verlaat zijn kamer in het asielzoekerscentrum zonder dat hij het Evangelie heeft gehoord”, zegt Marco Vermin, directeur van Gave.