De jaarvergadering van de stichting stond in het teken van het vijfjarig bestaan van de SRA-avonden. Den Hertog, die evangeliseert onder gevangenen, sprak over ”Schuldbelijdenis en schuldvergeving”.

Met de apostel Jakobus erkende hij dat wij allen struikelen in vele. Wanneer iemand in woorden niet struikelt, die is een volmaakt man. Den Hertog bekende en erkende allerminst volmaakt te zijn. „Maar ik begeer met waarachtige schuldbelijdenis aan de voeten van het Lam terecht te komen. Ik leef in de gevangenis tussen schuldenaren en probeer ook hen met het Woord van God tot schuldbelijdenis te krijgen”, zo zei hij. Op de vraag of het verschil maakt tussen veroordeelden te zitten, antwoordde hij dat wij allen veroordeeld zijn. „We zijn onderworpen aan de doodstraf. Het is het oordeel van de Rechter van hemel en aarde over ons. Hoewel wij allemaal ter dood veroordeeld zijn, zegt de hemelse Rechter echter geen lust in onze dood te hebben. Dat vraagt een gedragscode die het Woord ons aanreikt op weg naar schuldbelijdenis. Via die weg is vergeving en verlossing te verkrijgen.”

Die gedragscode las hij aan het eind van het volmaakte gebed, het Onze Vader: „Want indien gij de mensen hun misdaden vergeeft, zo zal uw hemelse Vader ook u vergeven. Maar indien gij de mensen hun misdaden niet vergeeft, zo zal ook uw Vader uw misdaden niet vergeven.” „Jezus vraagt elkaar te vergeven. Dat kan alleen als we het oog op Hem hebben. Hij gaat ons daarin voor. Hoe keek Hij met Zijn liefdevolle ogen Petrus aan en vroeg: Hebt gij Mij lief?”

In een Braziliaanse gevangenis ontmoette evangelist Den Hertog een vrijwilligster. „Ze vertelde mij dat een van de gevangenen haar enige zoon had vermoord. Zij zocht die man op en kon hem bij het Woord van God zijn misdaad vergeven. De Heere brak het hart van de moordenaar en door zijn getuigenis zijn vele anderen in de gevangenis tot bekering gekomen. De moeder kreeg voor haar enige zoon tientallen zonen terug.”

Vergeven noemde Den Hertog een gecompliceerd proces. Het is een moeilijke en zware weg, die begint met de gedragscode elkaar de misdaden te vergeven. „Dat leeft niet in het hart van de mens, zeker niet wanneer je tot in het diepst van je ziel gekrenkt of vernederd bent of uitgemaakt wordt voor christenhond. Dan kun je vervuld zijn met haat en wrok. Door te vergeven, verandert dat in pijn en verdriet.”

„Met vergeving begint verzoening, hoewel verzoening nog dieper gaat. Als het om de Naam van Christus gaat, is er geen groter eer dan om voor Hem dat lijden te ondergaan”, zo zei Den Hertog. Vergeven en vergeten, liggen volgens hem niet op één lijn. „Een mens kan niet vergeten. Hij heeft een geheugen, gevoel en draagt littekens. Alleen God werpt onze zonden achter Zich in een zee van eeuwige vergetelheid.”

Volgens de apostel Johannes is de Heere getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven als wij onze zonden belijden. „Onze zonden belijden is wat anders dan ze met ”sorry” af te doen. Erkennen dat we zonde zijn, wordt gekenmerkt door verdriet en berouw. Het is een wonder wanneer je als zondaar met de zonde breekt.”

Den Hertog riep de vele aanwezigen daartoe op. „Breken met de zonde kan alleen door bekering. De zonden moeten aan de wortel van onze levensboom radicaal doorgeknipt worden. Werkelijk onze zonden belijden, gaat gepaard met een kinderlijk geloof en vertrouwen dat Hij de zonden vergeeft. Het geloof zegt daar amen op. Het ongeloof komt niet verder dan ”ja maar”.”