„Hiernaast leeft de zoon van een Senegalese koning. Maar hier maakt het niet uit of je koning of slaaf, rijk of arm bent.” Badara Seck, een 36-jarige zanger uit Senegal, zit op een krukje in een benauwde flat. Voor hem staat een kookstelletje, waar een pannetje met water op staat. Daar maakt hij later thee van, met heel veel suiker.

De kamer, want dat is de complete woning, staat vol met drie bedden. Een paar van zijn landgenoten kijkend liggend naar de Italiaanse tv in de hoek van de kamer. Er staat nog een kast en de kamer is een balkon rijk. De kamer maakt onderdeel uit van Roma Residence, anders dan de naam doet vermoeden een verrot appartementencomplex in het westen van Rome, niet ver van het Vaticaan. Hier leven verspreid over vier flats zo’n 1500 buitenlanders, onder wie 500 Senegalezen.

Het is geen asielzoekerscentrum, want de bewoners zijn niet in afwachting van een asielaanvraag; de meesten hebben sowieso een verblijfsvergunning. Het appartementencomplex is zo’n beetje de enige manier om niet op straat te staan, hoewel zo’n woning nog 500 euro per maand kost. Verdeeld over drie personen is dat bedrag op te brengen. Het is zo ongeveer de goedkoopste huisvesting van Rome. Er leven ook enkele tientallen arme Italianen.

Het complex, dat midden in een woonwijk ligt, valt direct op. Op bijna alle balkons lopen mensen, overal hangt veelkleurige was te drogen en op het pleintje voor de ingang zitten groepjes mensen bij elkaar. Het valt op dat de mensen naar huidskleur en afkomst bij elkaar staan. De Senegalezen, veelal groot van stuk, voeren een luidruchtige conversatie. Aan de overkant zitten Albanezen en Roemenen zwijgzaam bij een bar aan het bier. Op enkele balkons zijn mensen zichtbaar die gezien hun gelaatstrekken waarschijnlijk uit Latijns-Amerika komen. En midden op het pleintje zit een bejaard echtpaar dat zo uit Macedonië lijkt te zijn overgekomen. Zij verkopen pinda’s.

Badara mag dan zeggen dat alle bewoners in de Residence goed met elkaar overweg kunnen, het lijkt er meer op dat men voor zelfgekozen afzondering heeft gekozen. Of er een onzichtbare grens bestaat tussen moslims -de meeste Senegalezen inclusief Badara zelf- en christenen is niet te zeggen, ook al meent de Senegalese zanger dat godsdienst geen rol speelt in het onderlinge contact.

Wat ze in elk geval met elkaar delen is de verwaarloosde omgeving. In de goot, achter het wiel van een auto, ligt een dode rat. Op weg naar Badara, op de vierde etage, loopt het water langs de muren van het trapgat. Lekt er water of is het riool kapot? De lift doet het niet. Het licht schijnt pover en komt uit de paar lampen die niet kapot zijn.

Badara is waarschijnlijk de enige die vrijwillig in Roma Residence woont. De man, die een verdienstelijk zanger is, kwam in de jaren negentig op uitnodiging naar Zwitserland om een Afrikaans festival op te luisteren. Zijn repertoire bestaat uit authentieke Afrikaanse muziek en zang (in de zogeheten Wolof-taal), aangepast aan de Europese popsmaak.

Badara is redelijk succesvol. Sinds een paar jaar woont hij in Italië en deze zomer zingt hij wekelijks samen met een van de bekendste Italiaanse zangers. Ook gaat hij zelf op toernee. Hij is ooit in Nederland geweest.

Over geld heeft hij niet te klagen. Toch woont hij -als hij niet op toernee is- in de Residence, dat het Italiaanse tijdschrift Il Venerdi „een getto” noemt. Sterker nog, Badara beschikt over een mooi appartement aan de Tiber in het centrum van de hoofdstad. Maar dat is onbewoond sinds hij besloten heeft solidair met zijn landgenoten te zijn. „Familie en vrienden zijn het belangrijkst”, zegt hij.

Als geslaagde immigrant probeert hij anderen tot een voorbeeld te zijn. Bijvoorbeeld door zijn coöperatie die met hulp van de gemeente immigranten werk biedt. Nu is het voor buitenlanders zeer moeilijk om aan werk te komen. De meeste Senegalezen, ook al hebben velen van hen een opleiding genoten, zijn straatverkopers. Een uitzondering is Abdou, die Badara groet en gaat liggen op een bed dat vrij is. Hij is chauffeur/bezorger bij een Amerikaanse koeriersdienst. Toch woont hij met zijn vrouw en kind in de Residence. Hij zegt dat een eengezinswoning huren zo duur is dat een groot deel van zijn salaris er aan op zou gaan.

Badara zegt dat veel nieuwkomers moeten wennen aan de arbeidscultuur in het Westen. „In Afrika komen we altijd te laat voor een afspraak. Elke bekende die je onderweg tegenkomt, moet je groeten en je moet een praatje maken. Het is niet sociaal als je dat niet doet. Maar in het Westen hebben ze daar geen boodschap aan. Daar heb ik aan moeten wennen. Daarom zeg ik altijd tegen mijn landgenoten: Minder groeten en harder werken.”

Veel Senegalezen zijn volgens de zanger naar Europa gekomen omdat de televisie in Senegal „ons van Europa heeft laten dromen.” „Het leven is hier goed, maar niet gemakkelijk. Ook niet voor Europeanen zelf. Afrika is arm, maar zelfdoding komt er in tegenstelling tot Europa, zelden voor. Europa is ook best wel een triest continent.”