De zaak tegen de gemeenteraad was aangespannen door drie alleenstaande moeders van in totaal dertien kinderen die in juli 2001 in Groot-Brittannië arriveerden. De moeders zeiden dat ze gedwongen waren uit Nederland te vertrekken omdat ze thuis werden mishandeld. Omdat de vrouwen weliswaar burger van de Europese Unie waren, maar geen langdurig inwoner van Groot-Brittannië, hadden ze in Birmingham geen recht op een uitkering en andere bijstand. Ze eisten echter onderdak en levensonderhoud op grond van de Britse Kinderwet.

In juli 2001 besloot de gemeenteraad de kinderen en hun moeders geld te geven om terug te keren naar Nederland, omdat de plotselinge toestroom van vooral Somalische vrouwen en kinderen een te groot beslag legde op het budget van de gemeentelijke sociale dienst. Op dat moment had de gemeente 2.000 verzoeken om steun binnen van ruim 265 overwegend Nederlandse gezinnen. Pas als de gezinnen hun terugkeer zouden weigeren, zou de gemeente hulp bieden.

Volgens de rechter was de gemeente niet verplicht hulp te bieden omdat de kinderen ook konden worden opgevangen in Nederland. De gemeente heeft volgens hem geen enkele wet overtreden en zorgvuldig gehandeld. Daarmee weerlegde hij beschuldigingen van irrationeel en oneerlijk handelen en rassendiscriminatie.

De drie moeders die de zaak hadden aangespannen zijn overigens al zo lang in Groot-Brittannië dat ze wel het recht op gemeentelijke bijstand hebben verworven. De gemeente Birmingham is echter blij met het vonnis. Veel andere Britse gemeenten die met soortgelijke problemen kampen hebben de zaak met grote belangstelling gevolgd.