Mevrouw Lodder en haar vriendin mevrouw Jobette hebben de auto netjes geparkeerd in de woonwijk tegenover het terrein in Driebergen waar de GZB vandaag zijn 94e landelijke zendingsdag houdt. De stoelen en de tassen met etenswaren komen uit de kofferbak. „Ik zou niet weten voor de hoeveelste keer ik hier kom. Twintig? We hebben alles al meegemaakt. Hitte, maar ook regen. Met z’n allen onder de paraplu. Gezellig, saamhorig. De sfeer is altijd goed en dat vinden we belangrijk”, vertelt mevrouw Lodder.

Het bosterrein, met het grote grasveld waarop in het midden het podium staat, is ondanks de regen van gisteren niet eens drassig. De zon schijnt uitbundig en in de rust van de ochtend hoor je de vogels fluiten.

„Het mooiste weer dat je kunt hebben voor een zendingsdag”, weet mevrouw Ravenhorst. Ze zit al vanaf kwart voor negen op een comfortabele klapstoel aan de rand van het veld te genieten. „Hoelang wij hier al komen? Misschien wel veertig jaar. M’n man helpt en dus zijn we er altijd vroeg bij. Om kwart voor zes uit bed en dan naar Driebergen.”

Vroeger, lang geleden, kwam ze hier met haar hele gezin. „We hebben zeven kinderen en die zaten dan op een kleed hier te spelen. Nu hebben ze aparte programma’s voor de kinderen en dat vind ik heel goed.” Ze heeft alle weersituaties wel meegemaakt, de afgelopen jaren. „Stromende regen, maar ook wel keren dat de brandweer de dag ervoor alles moest sproeien omdat er brandgevaar was. Dan kwam je thuis en dan zaten je benen tot aan je knieën onder het stof. Maar dit weer is prachtig.”

Bert van Bokhoven, medewerker van de GZB, houdt bij het ”meldpunt” alles goed in de gaten. „Het loopt lekker. We verwachten toch zo’n 3000 tot 4000 mensen.” Blij is hij met de jonge gezinnen die de dag bezoeken. „Dat komt mede door de kinderprogramma’s die we organiseren. Daar komen vele honderden kinderen en tieners bij elkaar.”

Michel van der Meer woont in een huis tegenover het grote evenemententerrein. Samen met zijn twee zoontjes is hij even komen kijken. „We waren thuis en ik vind dit zo bijzonder. Die mensen, de sfeer. Ik ben katholiek opgevoed en ben dus geen deelnemer van deze dag, maar ik wil er altijd wel even kijken. Overlast als buurt?” Hij lacht hartelijk. „Van deze mensen? Geen sprake van. Er worden hier ook popconcerten gehouden en neem maar van mij aan dat deze dag daarmee vergeleken een genoegen is.”

Het programma begint. Met samenzang. Terwijl de mensen nog steeds toestromen, klinken de eerste orgeltonen uit de luidsprekers. Apart, zo in de openlucht. Dan stijgt het gezang op. Aarzelend eerst, maar al snel aanzwellend. „Prijs den Heer’ met blijde galmen;/ gij, mijn ziel, hebt rijke stof…”

Vandaag zijn het niet alleen de vogels die hier in de bossen zingen.