Het is bedoeling dat er tijdens de commissievergadering openbare ruimte alleen over het bestemmingsplan gesproken wordt. Maar voorzitter Schriers ontkomt er niet aan ook inhoudelijk op de zaak in te gaan, gezien de honderden aanwezigen uit Driebruggen.

De sfeer is om te snijden. Insprekers en raadsleden krijgen luid applaus als zij hun bezorgdheid uiten, wat vervolgens door de voorzitter verboden wordt. Heftige opmerkingen vliegen vanaf de overvolle publieke tribune de zaal in. De zakelijke beantwoording van wethouder H. van der Smit (SGP) doet het rumoer in de zaal stillen. „Alles moet nog uitvoerig besproken worden. Het kan best zijn dat het hele plan niet doorgaat.”

De Driebruggenaren zijn vooral bang voor hun veiligheid. De moord op autohandelaar Gijs Verbree uit Waarder door een TBS’er op proefverlof zijn ze nog lang niet vergeten, hoewel die al meer dan tien jaar geleden gepleegd werd. Ook denken ze niet meer veilig over straat te kunnen gaan. „Er zijn hier nogal wat stille polderweggetjes. Daarover fietsen onze kinderen naar hun school in Gouda. Wat kan er allemaal niet met hen gebeuren als hier zes ex-misdadigers komen wonen?”

Een rondgang langs bewoners van het Hoogeind leert dat de buren Van Wijngaarden ook niet geschikt vinden om TBS’ers op te vangen. „Hij kan nog niet eens met beesten omgaan, laat staan met mensen. En wat moeten die mannen daar gaan doen? Een paar vleeskoeien, een stel schapen, daar heb je geen werk aan.”

Op de bewuste boerderij ziet het er gezellig, ouderwets uit. In de sloot ligt een schouw met wat melkbussen. Verschillende potten met planten sieren de voortuin. Het echtpaar Van Wijngaarden staat niet te springen om de pers te woord te staan. „Onze woorden worden keer op keer verkeerd uitgelegd.” Ook de reactie van de dorpsgenoten valt het echtpaar tegen. „We hadden verwacht dat ze in zo’n christelijk dorp wat meer naastenliefde zouden tonen.”

Werk is er volgens het echtpaar genoeg. „Koeien, kippen, schapen, we hebben hier van alles. De groente- en pompoenentuin moet bijgehouden worden. Die oude schuur gaat tegen de vlakte en er moet een nieuwe voor komen.”

Van Wijngaarden vindt alle onrust begrijpelijk, maar onnodig. „Die jongens mogen nu ook al vrij rondlopen. Bij ons komen ze onder begeleiding werken. Ze worden om halftien met een busje gebracht en om halfvier weer opgehaald. Ze komen het erf niet af.”

Ook volgens R. Kaashoek, divisiemanager van TBS-kliniek Flevofuture in Utrecht, hoeven de Driebruggenaren zich geen zorgen te maken. „Het gaat hier om TBS’ers in de laatste fase van hun behandeling. Ze zijn hun TBS-status dus bijna kwijt. Die zullen niet zomaar hun eigen glazen ingooien, want dan moeten ze opnieuw beginnen.” Volgens Kaashoek vallen gewone gedetineerden sneller terug in het oude patroon dan TBS’ers.

Toch kan Kaashoek geen 100 procent garantie geven dat zijn „patiënten” niet de fout in zullen gaan. „We zullen er in ieder geval alles aan doen om het te voorkomen. Pas na een strenge selectieprocedure mogen de patiënten naar buiten. In Driebruggen zouden er bovendien twee begeleiders meegaan.”

Kaashoek zou het jammer vinden als het project in Driebruggen niet doorging. „Zo’n stageplaats is bijzonder belangrijk. Binnen onze kliniek hebben we ook wel een productiezaal waar patiënten werkervaring opdoen, maar hoe meer ze in de maatschappij leren functioneren, hoe beter.”