In 2002 veroorzaakte Kvanmo een internationale rel met haar uitspraak dat ze de Nobelprijs voor de Vrede die Shimon Peres in 1994 had ontvangen, het liefst zou terugnemen. Ze beschuldigde de toenmalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken van het toestaan van aanvallen door het Israëlische leger in Palestijnse gebieden.

Na de Tweede Wereldoorlog moest Kvanmo acht maanden de gevangenis in, omdat ze zich had aangemeld bij het Noorse Rode Kruis, dat onder Duits bevel viel. Vandaar dat Kvanmo in een ziekenhuis in Duitsland werkte. Het boek dat ze over die periode schreef werd het best verkopende Noorse boek van 1990. Na haar vrijlating studeerde ze bedrijfskunde en oefende verschillende beroepen uit. In 1952 trouwde ze met Bjarne Kvanmo.

In 1967 begon haar politieke carrière. Ze werd gekozen tot gemeenteraadslid in de noordelijke stad Rana. Van 1973 tot 1989 was ze parlementslid voor Socialistisch Links. Twaalf jaar lang was ze fractievoorzitter en ondanks haar oorlogsverleden groeide ze uit tot een van meest gerespecteerde Noorse politici. Volgens de Noorse pers onder meer vanwege haar directheid.