Geliefden, ik wenste wel dat u zo’n verloren zonaar mocht zijn, door het overtuigende licht van de Heilige Geest. En zij die nog in eigen ogen zulke gehoorzame kinderen zijn gelijk de oudste zoon, wens ik van ganser harte dat zij zich in de ellendige jammerstaat van de verloren zoon mochten bevinden. Dan zou u ook door God op- en aangenomen worden. Dat zijn immers de voorwerpen van de genade over welke de Heere Jezus Zich ontfermt en die Hij met Zijn bloed gekocht heeft.O, hoor en bedenk toch dat het uw eeuwig wel of wee betreft. Het wordt u niet voorgehouden dat u lang hoeft te wachten, want als u de genade Gods aan uw ziel niet zalig ervaart, zo denk maar vrij dat u zo’n verloren kind nog niet bent. Ja, u wilt dat ook niet zijn. U wilt niet zo laag buigen en dat is de enige oorzaak dat u uitgesloten blijft. Niet een zondaar kan zonder Jezus terechtkomen, maar er wordt er ook niet een door Hem verstoten die zo tot Hem komt. Er zullen er hier ook wel zijn die helaas wel gewaar worden dat wanneer de nood aan de man komt zij met een diepe zucht zeggen: „Jezus, Gij Zone Davids, ontferm u mijner.”

Men kan niet tot de doorbrekende genade komen, zo lang men met de verloren zoon zichzelf kan helpen. Gedenk toch dat een onverwachte dood de genadedeur kan toesluiten. Daarom: heden, indien gij Zijn stem hoort, verhard uw hart niet.

David Bruinings, predikant te Amsterdam (De vrije verkiezing en aanneming Gods, 1750)