Wel werd duidelijk dat Afrikaanse landen een tegenprestatie zullen moeten leveren als zij voor schuldverlichting in aanmerking willen komen. Democratie, eerbied voor de rechtsstaat en bestrijding van corruptie moeten duidelijk zijn, voordat Washington en Londen schuldverlichting willen overwegen.

De Amerikanen voelen niets voor het Britse plan om arme landen de mogelijkheid te bieden op de wereldmarkt geld te lenen met beloften voor ontwikkelingshulp van de rijke landen als onderpand. Washington voelt ook niets voor het Britse voorstel om in dit verband een deel van de enorme goudvoorraden van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) te verkopen.

Ook Blairs voorstel voor een verdubbeling van de hulp aan Afrika wuifde Bush weg. Beide leiders werden het er wel over eens dat de schuldverlichting niet gedragen kan worden door de Wereldbank of de Afrikaanse Ontwikkelingsbank.

Beide landen storten overigens geld in een nieuw fonds voor voedselhulp aan Afrika. President Bush kondigde aan dat Washington hiervoor 674 miljoen dollar beschikbaar stelt. Dit is overigens niet nieuw. Dit geld werd door het Congres (parlement) al vrijgemaakt voor voedselhulp aan Afrika. Wat Londen in deze pot stort is nog niet bekend. Beide regeringsleiders drongen er bij andere landen op aan om ook geld in dit nieuwe fonds te storten.

Ofschoon premier Blair op het gebied van schuldverlichting voor Afrika niet kreeg waarop hij hoopte, deden beide leiders na afloop van hun ontmoeting hun best de schijn op te houden dat Washington en Londen in deze kwestie eendrachtig aan een oplossing werken.

Dat was beslist niet het geval wat betreft het onderwerp broeikaseffect. Dit onderwerp staat hoog op Blairs agenda voor Gleneagles. Volgens de Britse premier gaat het hier om een vraagstuk dat vraagt om „duidelijke en onmiddellijke actie.”

President Bush ontkende niet dat het hier om een ernstig vraagstuk gaat, maar het is volgens hem een vraagstuk „dat op de lange termijn om een oplossing vraagt.”