De Britse premier Blair gaf vorige week aan het respect in de samenleving te willen bevorderen. The Guardian vraagt zich af of dat politiek haalbaar is.

„Beleefdheid kan niet in wetgeving verankerd worden. Het kost generaties om sociaal kapitaal op te bouwen en verloren te laten gaan: een veel langere periode dan de termijn van een regering. (…)

Wat kunnen politici doen wanneer ze geconfronteerd worden met duidelijke veranderingen in samenhang en samenwerking? In feite zeer weinig. Politici zijn echt niet altijd in de beste positie om antwoorden te geven. De onderliggende kwesties zijn vaak te complex en lenen er zich niet voor om er een meetbaar beleid tegen te ontwikkelen. (…)

Een ding dat politici zich vaak niet realiseren is dat respect niet iets is waar je naar kunt streven: het kan, zoals John Stuart Mill zei over blijdschap, alleen indirect bereikt worden. In dit licht is het niet onzinnig een onderzoek onder de aandacht te brengen dat heeft uitgewezen dat mensen welwillender tegenover vreemden staan naarmate ze onder minder druk staan. Een overheid die wil dat haar burgers zich met meer respect tegenover elkaar gedragen, terwijl ze tegelijkertijd pleit voor het recht van zakenmensen om hun werknemers langer dan 48 uur te laten werken, verwisselt beslist oorzaak en gevolg met elkaar.”
Libération

De Franse krant schrijft dat de Franse strijd over de EU grondwet over lijkt te waaien naar de omliggende landen en dat ook daar een nee-stem steeds waarschijnlijker wordt.
„In Nederland hebben de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh een sterk populistische en xenofobe onderstroom veroorzaakt. In Scandinavische landen vrezen de sociaal-democratische partijen dat de verzorgingsstaat weer ter discussie komt te staan. Onder de nieuwkomers stevenen de regeringen van Polen en de Tsjechische Republiek, die het verdrag verdedigen, op een volledige nederlaag af en dreigen zij bij de voorziene referenda al afgestraft te worden. (…)

Wanneer twee van de zes grondleggende landen, Frankrijk en Nederland, nee zeggen, zal dat zonder meer een enorme klap zijn en het is moeilijk te zeggen hoe de Unie, plan B of geen plan B, dat op den duur zal kunnen overleven: het is juridisch mogelijk, maar politiek zeer moeilijk. Of het nu toeval is of de ironie van de kalender, Tony Blair, die niet de meest geïntegreerde visie op Europa verdedigt, zal als voorzitter van de EU per juli de crisis moeten zien te beheersen. Hij kan zijn mouwen vast opstropen.”

Die Welt
Peter Müller betoogt dat er weinig mis is met de Europese grondwet, maar wel met de manier waarop deze aan de bevolking is gepresenteerd.

„Dit commentaar gaat over de Europese grondwet. Interesseert u dat niet? Bijna iedere lezer bladert verder wanneer hij bij eerste oogopslag het thema Europa ziet. Wat een ironie! De mensen profiteren van Europa - zeer concreet in hun privé-situatie. Maar over de EU niets dan geklaag. (…)

Eurosceptici vindt men niet alleen onder de Britten, Nederlanders en Fransozen. Ook hier bestaat wrevel over een vermeende superstaat in Brussel, over een levensvreemd handelende bureaucratie die meent te moeten regelen hoeveel zon een kelner in een Beierse biertuin verdraagt.

Regelwoede, die te bekritiseren valt, zeker. Maar de mensen te overtuigen van de voordelen die Europa hun brengt, is een belangrijke taak van de politiek. Niet het verdrag is te bekritiseren, maar de manier waarop daar in Duitsland mee werd omgegaan. Een eerlijk debat had gezegd dat het verdrag typisch compromiswerk is. Geen Magna Charta van de 21e eeuw, niets wat de hoogdravende woorden van menig parlementslid verdient, maar zeker ook niets wat de veelvuldig uitgesproken angst rechtvaardigt.”

Ha’aretz
Het nucleaire programma van Iran baart de Israëlische krant zorgen. Aanpak van het land langs reguliere weg kan wel eens te lang duren.
„De Iraniërs zijn erop getraind elke truc te gebruiken, alles te zeggen en de zaken precies zo voor te wenden als hun gesprekspartners dat verlangen, zolang als het maar tijd kost. Dan kunnen zij op een donkere dag als een fait accompli aankondigen dat ze nucleaire wapens bezitten.

In tegenstelling tot India, Pakistan en Israël, die ervoor hebben gekozen hun vrijheid van handelen te bewaren ten koste van verregaande voordelen en dus buiten het nucleaire non-proliferatieverdrag te blijven, probeert Iran nucleaire middelen te verkrijgen uit vredelievende overwegingen als lid van het pact. (…)

De drie leidende landen binnen de Europese Unie - Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk- zijn de radeloosheid nabij ten gevolge van Irans capriolen. De volgende stap is een rapport naar de Veiligheidsraad waarin gevraagd wordt om sancties. Pas wanneer deze sancties met voeten getreden zijn, kan er worden overgegaan tot geweld, door Amerika of anderszins. Dit is de juiste wijze van handelen, maar de zwakte ligt in het feit dat ondertussen de tijd voortgaat - en de Iraanse klok zou wel eens sneller kunnen lopen dan de wereldklok.”