Even veerde ik deze week op bij het doorbladeren van de reclamestapel: ”Maak je op voor Kerst”. Het leek even een oproep tot adventsverwachting, het bleek een Trekpleisterreclame voor make-up. Het maakte me cynisch en wat laatdunkend: wat wordt Kerst leeg. Hetzelfde gevoel bekroop me toen ik woensdag door de grootgrutter liep. Kersthangers, luxe feeststollen, kerstversiering en tafeldecoratie, kerststerren en -arrangementen (lees: dennentakjes in houten bakjes), met de oproep: ”Maak Kerst feestelijk mooi”.

Toen ik dinsdagavond per auto naar de kerk reed, passeerde ik de Intratuin die me uitnodigde: ”Bezoek onze magische kerstshow”. Hoofdschuddend reed ik door. We zouden die avond met de jongeledenkring het hoofdstuk ”Eeuwigheid” uit het boek ”Christen-zijn in het dagelijks leven” van J.C. Ryle bespreken. De laatste paar zinnen van het hoofdstuk raakte me: „Wilt u gelukkig zijn? Klem u vast aan Christus en leef het leven des geloofs in Hem. Blijf in Hem en leef dicht bij Hem. Volg Hem met hart en ziel en verstand en kracht en streef ernaar Hem elke dag beter te leren kennen. Dat doende zult u grote vrede kennen terwijl u leeft te midden van de ”dingen die tijdelijk zijn”, en te midden van een stervende wereld zult u ”niet sterven in der eeuwigheid”.” En ik bedenk: wat verwacht ik nu eigenlijk écht in aanloop naar Kerst?

De eerste christenen reikhalsden naar de naderende komst van Christus

Ineens realiseerde ik me dat ik in deze dagen voor Kerst vaak niet eens veel verschil van de gemiddelde niet-christen. Want zijn mijn verwachtingen niet al te vaak seculier? De afgelopen dagen waren immers een drukte van belang: we hopten van kerstviering naar kerstviering en de uitnodigingen voor kerstconcerten vlogen ons om de oren. Wat doen we tijdens de vrije dagen rond Kerst, vroegen we ons af. Gaan we er een paar dagen tussenuit of klussen we in huis? Hoe plannen we de familiebezoeken op eerste en tweede kerstdag? Wat eten we tussen de diensten op 25 december? Hertenbiefstuk of toch kipfilet? En ook op het werk propten we de agenda voorafgaand aan de kerstvakantie vol met alles wat dit jaar écht nog gedaan móést worden.

Al met al vonden we deze weken amper rust, en waarschijnlijk belanden we op eerste kerstdag uitgeput in de kerk. Verwachtingsvol? We horen de boodschap van het heilsfeit, van de onuitsprekelijke gave van God. Ineens staat dan de kribbe aan onze voeten en worden we gevraagd te knielen voor de Zaligmaker van de wereld. Ineens ligt de geboren Christus in onze armen met de nodiging Hem aan het hart te drukken.

Bij het verlaten van het kerkgebouw dinsdagavond keek ik na een mooie ontmoeting met een groepje jongvolwassenen nog even naar de gevel. ”Maranathakerk” heet het gebouw. Maranatha – de Heere komt. ”Kom, Heere Jezus” was het wachtwoord van de eerste christenen. Ze reikhalsden naar de naderende komst van Christus.

Advent is niet alleen een tijd van toeleven naar Kerst, maar ook een periode van verwachtend uitzien naar Christus’ tweede komst. „Maar wij verwachten, naar Zijn belofte, nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, in dewelke gerechtigheid woont.” Ja, dat verwachten wij.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.