Vanwege de kunststof gaat het verhaal dat het lichte wapen populair is onder criminelen, omdat het bij beveiliging met metaaldetectiepoorten moeilijk valt op te sporen. Met röntgenapparatuur, zoals op luchthavens, is het wel als pistool te herkennen.

Het pistool bestaat uit slechts 33 onderdelen en is daarom goedkoop in onderhoud. De Nederlandse defensie tekende in 1992 een contract voor de levering van 31.250 stuks, met een optie op nogmaals 7800, voor een bedrag van minder dan 40 miljoen gulden (ruim 18 miljoen euro). Hoeveel van dit soort wapens er op dit moment in omloop zijn, kan defensie niet zeggen.

De marechaussee had er al een aantal in gebruik en was daar zeer tevreden over. Het wapen wordt onder meer ook door veel Amerikaanse politiekorpsen en de strijdkrachten van Noorwegen en Zweden gebruikt.

De Glock verving bij de krijgsmacht de Belgische FN Browning. Het wapen kreeg de voorkeur boven de Duitse Walther P88, de Zwitserse Sig-Sauer P226 en de Italiaanse Beretta 92FS.

Bij het testen werd ook gelet op veiligheid. Volgens de Defensiekrant was een absolute eis dat het pistool -dat geen hamer heeft- niet spontaan mocht afgaan met een kogel in de kamer. „Ze hebben er met een moker op geslagen en het van 200 meter hoog uit een helikopter op de klinkers laten vallen. Het wapen vertoonde nauwelijks een krasje, ging niet af en er kon daarna gewoon mee worden gevuurd.”