Het was nodig, dat wist ik ook wel. De sprieten groeiden alle kanten op en van een gelijkmatige grasmat was geen sprake. Maar er stak ook veel moois de kop op. Er stonden tal van paardenbloemen en pinksterbloemen. Paarse dovenetel piepte onder de beukenhaag uit. Hondsdraf slingerde vanuit het gazon de borders in en bloeide nu met paarsblauwe bloempjes. Geef mij maar een ruige grasmat, graag zo verwilderd mogelijk. Stiekem was ik blij dat we de paardenbloemen vorig jaar hun gang hadden laten gaan. Die rozetten in het gazon, ja, je er kunt er van alles van vinden, maar ik kan geen weerstand bieden aan zo’n geelgespikkeld weitje. Ik las dat de paardenbloem voedsel biedt aan 27 soorten solitaire bijen. Er schijnt zelfs een paardenbloembij te zijn.

Vorig jaar hadden we al ons best gedaan om Maai Mei Niet in ere te houden. De grasmachine bleef een paar weken op stal staan. Een initiatief dat in Engeland begon en overwaaide naar België en Nederland. Gemeenten en particulieren laten bermen en gazons in de maand mei met rust uit zorg voor alles wat zoemt. Bloemplanten krijgen zo de kans om te bloeien. Sinds dit jaar heet de campagne Maai Minder. Want ook in juni bloeit er van alles in het gras. Het idee is om tijdens het groeiseizoen niet één of twee keer per week je baantjes te trekken, maar dat bijvoorbeeld om de drie à vier weken te doen. Bijen, kevers, vlinders en hommels krijgen zo meer voedsel. Je kunt er ook voor kiezen om een deel van het gazon niet te maaien. Op maaiminder.nl staat hoe je zoiets kunt aanpakken. Bijvoorbeeld door het creëren van een slingerpad tussen het hoge gras of door in cirkels te maaien. Natuurbeschermers wijzen er al jaren op dat het aantal soorten planten en dieren in Nederland achteruitgaat. Maaimaatregelen nemen, helpt bij de omgekeerde beweging. Duitse onderzoekers noteerden in niet-gemaaide grasveldjes 13 tot 25 soorten insecten. In strakke grasmatten waren dat maar 0 tot 3 soorten.

„Wat ben je toch aan het doen, buurman?” vroeg ik. „Paardenbloemen weghalen”, mopperde hij.

Toen ik onlangs de hond uitliet, kwam ik een buurtbewoner tegen die gebogen over het gras bij de slootkant stond. Hij pulkte wat in de grond. „Wat ben je toch aan het doen, buurman?” vroeg ik. „Paardenbloemen weghalen”, mopperde hij. „Als je ze laat uitbloeien, waaien ze zo onze tuinen in. Kijk daar maar.” In het verder smetteloze gazon achter ons staken twee gele onverschrokken exemplaren hun bloemhoofden boven het maaiveld uit. „Ah, dus ik zou u dankbaar moeten zijn”, zei ik. „U behoedt de buurt voor een paardenbloemenplaag.” Hij stak zijn stekertje even omhoog, alsof hij mijn opmerking wilde bevestigen, en klauwde verder in het gras. Ik heb maar niks gezegd over de reuzenrozetten in onze tuin, op een steenworp afstand van zijn keurige perceel. Dat was ook niet nodig, want nog geen 50 meter verderop stond de berm vol uitgebloeide paardenbloemen. Met de wind mee zouden al die pluizen gewoon weer hun werk doen en volgend jaar met legers tegelijk velden en tuinen innemen.

Na een drukke week wenkt de tuin. Eunice Hoekman schrijft erover.