Mijn blik wordt getrokken naar de veelkleurige inbouwbank aan de voorkant van ons verblijf. Op een van de leuningen, naast de platenspeler die op de vaste kast staat, heeft onze tweejarige dochter het zich gemakkelijk gemaakt. In haar hand houdt ze de kleurrijke hoes van een elpee die ze zelf uitgekozen heeft: ”Zingen en spelen met peuters”. Gelijkmatig draait de plaat in de rondte. Een ietwat krakerige versie van ”Poesje mauw” weerklinkt.

Op de keukentafel ligt mijn laptop. Dichtgeklapt. Vanmiddag, als de peuter slaapt, hoop ik wat uurtjes te werken. Als ik het tafereel overzie, moet ik onwillekeurig even grinniken. Het toekomstbeeld dat ik als achttienjarige had, is heel anders dan mijn huidige realiteit – die van een redacteur in een stacaravan.

Een paar maanden na mijn achttiende verjaardag startte ik als logopediestudente aan de Hogeschool Rotterdam. Ik dacht de liefde voor taal, mijn geduld en het plezier in de omgang met kinderen te combineren in de logopedie. In het eerste jaar van mijn opleiding maakte ik kennis met de basisvaardigheden van een logopediste.

Ik speelde mijn rol te goed

Ik herinner me dat ik leerde om de taalontwikkeling van kinderen in kaart te brengen en om gehoortesten af te nemen. Ook oefende ik dagenlang om de fabel van de Griekse schrijver Aesopus over de haas en de schildpad met de juiste ademhaling en een pittige articulatie te reciteren. En bij een dramales kreeg ik –voor een cijfer– de rol van een verlegen moeder toebedeeld. In eerste instantie faalde ik voor die opdracht. Ik speelde m’n rol te goed. Te zenuwachtig.

Na mijn afstuderen werkte ik vijf jaren met plezier als logopediste in een vrijgevestigde praktijk. Toch nam het leven –net na mijn houten werkjubileum– een onverwachte afslag. Een vacature, een paar stoute schoenen en het doorlopen van aantal sollicitatierondes verschaften mij toegang tot de wondere wereld der journalistiek.

Af en toe kan ik terugkijken en met bewondering nadenken over de verrassende wendingen die het leven op sommige momenten nam. Verrassend voor mij. Maar niet voor die Ander, voor Wie er geen verrassingen bestaan. Dat perspectief biedt perspectief.

Marjolein Snoeij-de Pee schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog.