Het toezicht in de huiskamers was niet voldoende, concludeerde de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) vorige week dinsdag.

Altingerhof kent drie huiskamers, samen voor gemiddeld 33 bewoners. In een ervan ligt op tafel een zee aan tulpen, narcissen en uitgeblazen eieren. Er worden paastakken gemaakt. Met trillende handen duwen enkele oudere vrouwen eieren op een bloemstukje. Een paar mannen zitten op afstand zwijgzaam voor zich uit te staren. Wellicht trekken oude herinneringen aan hun geest voorbij. Wat kortgeleden is gebeurd, blijft niet hangen.

Bezoekuur kent het huis niet. Visite mag altijd binnenkomen. Een dochter van een bewoner helpt met de paastakken. „Weet je wat dit is pa?” roept de dochter, terwijl ze een bloem omhoog houdt. „Een anemoontje.” Haar vader murmelt en knikt.

Even verderop staan twee bejaarde vrouwen af te wassen. Bij hen ook groepsoudste Louis Stougie (43). Hij werkt al twintig jaar in de psychogeriatrie tussen de demente bejaarden. „Er zijn wel over de honderd vormen van dementie. De een benader je anders dan de ander”, legt Stougie uit.

Hij oefent al jaren met hart en ziel zijn beroep uit. Het steekt hem, dat zijn werkplek in de media negatief is belicht. „Landelijk gezien scoort dit huis goed. Maar één onderdeel is niet op orde en dan deugt gelijk het hele verpleeghuis niet.”

Stougie geeft toe dat de ouderen ’s avonds wel eens alleen zijn in de huiskamer. „Tot vier uur in de middag zitten we met twee beroepskrachten op de groep. Dan zijn er ook allerlei activiteiten met de ouderen. Daarna sta je alleen. Maar dat wil niet zeggen dat je het allemaal in je uppie rooit. Als je even weg moet, kun je altijd een beroep doen op de verpleging. Die collega’s springen wel even bij. Alleen tijdens het naar bed brengen van de bewoners laat je in die korte momenten de ouderen alleen in de huiskamer. Het lukt nooit om voor de volle 100 procent toezicht te houden”, spreekt Stougie uit ervaring. Binnenkort komt hier verandering in. Per 1 april worden afdelingsassistenten aangesteld.

De meeste bewoners in de groep van Stougie zijn mobiel. Ze lopen rond en nemen taken op zich als het dekken van de tafel. Tijdens de maaltijd is het stil in de groep. Zwijgend worden de boterhammen opgepeuzeld. De een gebruikt mes en vork, de ander eet met de handen. Stougie verdeelt ondertussen de medicijnen.

Als de laatste broodkruimels zijn opgeruimd, verzamelt de groep zich rond de televisie. Het koffiezetapparaat pruttelt, er is een plakje cake. „Ik heb jouw koffie hier neergezet, kan je dat onthouden?” vraagt een bewoonster aan een groepsgenoot. Die giechelt op haar beurt: „Zo dement ben ik ook weer niet hoor.”