Ds. Mattheas Kaiser, predikant binnen de Evangelische Kerk in Duitsland: „Wij kennen geen biddag meer zoals in Nederland. Wel kennen wij de traditie dat we een gebedsdienst houden aan het einde van de zomervakantie, voordat de kinderen weer naar school gaan. Vroeger hadden we wel een soort nationale biddag. Op deze ”Buss- und Bettag” (boete- en gebedsdag) in november was heel Duitsland vrij. Deze dag is in 1995, onder groot protest, afgeschaft. De protestantse Duitse rijkskanselier Bismarck had deze dag ingesteld omdat hij het belangrijk vond dat protestanten net als de katholieken een dag hadden waarop zij hun zonden beleden. Hier en daar zijn wel kerken die deze dag nog houden. Er is een speciale liturgie voor de dienst op die dag. Vaste onderdelen hiervan zijn schuldbelijdenis doen en het deelnemen aan het avondmaal. Het is een zeer waardevolle gewoonte om als kerk een biddag te houden. Gebeden en persoonlijke meditatie dragen de wereld en brengen vrede en ontwikkeling.”

Een woordvoerster van de (anglicaanse) Kerk van Engeland: „Ik heb nog nooit van biddag gehoord. In onze kerk is het in ieder geval geen gewoonte. Persoonlijk hoeft het van mij ook niet direct. Het gebed neemt zondags tijdens de dienst ook al een belangrijke plaats in. Dan wordt er vaak gebeden voor de koninklijke familie, de regering en bijvoorbeeld de situatie in Irak. Ook bidden we dan voor de zieken in de plaatselijke gemeente. Verschillende plaatselijke gemeenten hebben wel de gewoonte om na bijzondere gebeurtenissen een speciale dienst te beleggen waarin tot God wordt gebeden. Dat gebeurde bijvoorbeeld na de terroristische aanslagen in New York, op 11 september, en na de tsunami.”

Dr. Guy Liagre, synodevoorzitter van de Verenigde Protestantse Kerk in België (VPKB): „Ik heb wel eens van biddag gehoord, maar voorzover mij bekend is het in België geen gewoonte, althans niet in deze vorm. Vanuit de synode hebben we het nooit ingesteld. Wij kennen in België wellicht een andere structuur en traditie. In verschillende gemeenten is het wel de gewoonte dat kerkleden een halfuur voordat de kerkdienst daadwerkelijk begint in een bidstond bijeenkomen. Zij kunnen dan in een persoonlijk gebed voor Gods aangezicht uitspreken wat hen bezighoudt. Ook wordt er wel gezamenlijk gebeden tijdens gespreks- en bijbelkringen. Bidden is wel noodzakelijk voor een kerk. Een kerk die niet bidt, is geen kerk. Het gebed voor Gods aangezicht is een verdichtingsmoment in de relatie tussen de mens en God.”

De persvoorlichter van de Franse koepelorganisatie Fédération protestante de France: „Tijdens een kerkdienst bidden we wel in Frankrijk, maar een speciale biddag kennen we hier niet. Ik denk dat dat iets is uit de Angelsaksische traditie. Vaak wordt er op zondag in de kerken wel gebeden voor het land en de politiek. Sommige protestantse kerken in Frankrijk bidden op een bepaalde tijd in het jaar speciaal voor ons land. Zij doen dat aan de hand van een programma: ”Dertig dagen bidden voor Frankrijk”. Afgelopen zondag zag ik trouwens op televisie ook een dominee die voor Frankrijk bad. In zijn gebed bad hij voor goede burgers en eerlijke politici. De enige dag die een beetje op jullie biddag zou kunnen lijken, is 11 november, de dag waarop de doden van de Eerste Wereldoorlog worden herdacht. Ook politici bezoeken dan een kerkdienst.”

Ds. Niels Hendrik, predikant in de Svenska Kyrkans (de Zweedse nationale kerk): „In Zweden kennen wij geen biddag zoals die vorm heeft gekregen in Nederland. Wel zijn er bijzondere nationale gebeurtenissen waarbij ook een kerkdienst wordt gehouden. Zo wordt bij de opening van het parlementaire jaar een dienst gehouden in de kathedraal in Stockholm. Ook zijn er in de kerken gebedsdiensten op de dag dat er verkiezingen zijn in ons land. Onze kerk doet ook mee aan de internationale gebedsweek die georganiseerd wordt door de Wereldraad van Kerken. Bidden kunnen we niet te vaak doen. Gelukkig neemt het gebed tijdens onze kerkdiensten een grote plaats in. Het wordt zelfs steeds belangrijker. Vroeger waren we meer gericht op lange preken in onze kerk. Nu zijn de preken korter en wordt er meer gebeden.”

Dick Doster, woordvoerder van de Presbyterian Church in America: „Ook in Amerika kennen we een nationale gebedsdag. Ik kan me zo niet herinneren welke dag dat is, maar het is geen officiële vrije dag. Deze gebedsdag wordt door de meeste kerken wel erkend. Veel christenen komen dan samen in Washington om te bidden voor het land. Kerken zijn die dag open en mensen worden uitgenodigd om mee te bidden. In mijn kerkverband wordt plaatselijk bepaald of ze aan deze biddag meedoen. Ik heb het idee dat dat in de meeste gevallen wel zo is. Op de vierde donderdag van november is er een nationaal erkende feestdag. De oorsprong van die dag ligt in het verleden. De Pilgrim Fathers besloten toen om voortaan op Thanksgiving God te danken voor Zijn hulp.”