In het rapport ’Molensteen of Mijlpaal’ worden de Verenigde Staten en Italië genoemd als de grootste boosdoeners. Beide landen zouden maar liefst 70 procent van hun hulpgelden in hun eigen bedrijven steken. Volgens de hulporganisaties „wordt zo met de ene hand teruggenomen wat met de andere hand is uitgegeven”. Ook worden internationale instituties ervan beschuldigd dat ze onmogelijke voorwaarden aan landen opleggen die hulp ontvangen. Volgens Auction Aid en Oxfam stamt het internationale hulpsysteem nog uit de tijd van de Koude Oorlog, toen donorlanden hulp gebruikten om politieke invloed te verwerven. „Door slinkse procedures en voorwaarden van donors worden lokale capaciteiten niet aangewend en hulpontvangende landen verder afhankelijk gemaakt”.

Bovendien worden hulpgelden vaak gebruikt voor prestigeobjecten en besteed aan „donorlievelingen” als Nicaragua. Het Latijns–Amerikaanse land ontving in 2001 gemiddeld 178 dollar per hoofd van de bevolking, terwijl Niger, een land met hetzelfde inkomensniveau, dat jaar nog geen 22 dollar per hoofd van de bevolking kreeg.

In het rapport wordt gepleit om het internationale hulpsysteem radicaal om te gooien. Zo moet hulp ongebonden zijn en zoveel mogelijk worden gericht op directe armoedebestrijding. Ook moet veel meer geld worden uitgetrokken om de lokale bevolking beter op te leiden en hulpgoederen zoveel mogelijk in ontwikkelingslanden zelf te produceren.