Als 92-jarige meehelpen camouflagenetten te vlechten
In de Oekraïense stad Borodyanka hielpen we vandaag bij het kinderkamp, ook een project dat voor een deel mogelijk gemaakt wordt door de stichting Hope4Ukraine, waarmee ik op pad ben. Ruim zestig kinderen mochten het Evangelie horen en een fijne tijd hebben.
We genieten van de lunch in de kerk. De pastor van de gemeente is hier gedurende de bezetting gebleven.
We wandelen dwars door Borodyanka. De zon schijnt stralend, je hoort de vogels zingen, er bloeien prachtige bloemen en we plukken een soort bramen van een boom en eten ze op: heerlijk zoet.
Dit moet klinken als een zonnige vakantiedag. Als je hier om je heen kijkt, zie je mooie huizen en winkels, mensen die werken en boodschappen doen, kinderen die spelen.
„Het ene moment is alles normaal en het andere moment gaat het luchtalarm of is er geen stroom”
Maar wat je ook ziet zijn ribbels in het asfalt: sporen van tanks die door de straten reden. Huizen die beschadigd zijn, gebouwen die verwoest zijn. Het monument voor schrijver en dichter Taras Sjevtsjenko heeft nu een gat in zijn hoofd. Op het grasveld naast een flat stond ooit een andere flat.
Terwijl we wandelen vertelt een vrijwilligster van de kerk ons haar verhaal. Over haar angst en vlucht voor de Russen, het verlies van haar zoon. Dat alles zorgde ervoor dat ze weken niet meer lopen kon van verdriet en psychische pijn. Toch kwam ze terug, om als vrijwilligster klaar te staan voor haar stad en naaste, om te helpen.
Dan komt er een militair langsgelopen, op krukken, en ze breekt. Samen huilen we. Terwijl we elkaar vasthouden in een knuffel, gewoon midden op straat, gaat om ons heen het leven gewoon door.
Nadat we wat boodschappen hebben gehaald, brengt deze dame ons bij een gebouw waar we echt naar binnen moeten. We ontmoeten daar vrouwen, vrijwilligsters, die camouflagenetten maken. Ze zijn druk bezig, het is een soort vlechtwerk. De oudste dame die helpt is 92. Een kleine dame die hard aan het werk is. Ze is vijftig jaar lerares Russisch geweest. Als ze dat vertelt, komen de tranen in haar ogen.
We mogen even meevlechten en zijn dankbaar dat we met en voor de vrouwen mogen bidden. Zo is het gewone leven hier. Een lach en een traan. Het ene moment is alles normaal en het andere moment gaat het luchtalarm of is er geen stroom. De twee gezichten van een land in oorlog. Je voelt en merkt de spanning, stress en zorgen, maar ook de wil en kracht om staande te blijven en te doen wat je kunt voor je land en naaste.
Arieke Peters neemt deze week deel aan een „bemoedigingsreis” van de stichting Hope4Ukraine uit Leeuwarden. De stichting organiseert transporten met hulpgoederen naar Oekraïne. Dit is het slot van drie impressies.
De stad Borodyanka. beeld Arieke Peters
Verwoestingen in Borodyanka. beeld Arieke Peters
Arieke Peters. beeld Arieke Peters
