OM-baas Otte: Heftigheid en felheid rond euthanasiedebat zijn me een gruwel
Als er wetgeving komt die euthanasie mogelijk maakt voor mensen die hun leven voltooid achten, gaat het in het Nederlandse recht „niet de goede richting op.”
Dat zegt prof. dr. mr. Rinus Otte in een interview met het Reformatorisch Dagblad. Hij is voorzitter van het college van procureurs-generaal, de top van het openbaar ministerie. Otte publiceerde woensdag zijn boek ”De troost van gebrekkig strafrecht”. Daarin ontvouwt hij zijn visie op de ontwikkeling van het strafrecht in de afgelopen decennia. Otte benadrukt dat hij in het boek en in het vraaggesprek niet als OM-topman spreekt, maar als oud-strafrechter en als bijzonder hoogleraar organisatie van de rechtspleging.
Juristen en politici moeten er „ernstig over nadenken” of ze de „deur moeten openzetten” voor euthanasie bij mensen die „lijden aan het leven”, zegt Otte desgevraagd. Het betreft dan met name ouderen die kampen met allerlei ouderdomskwalen en hun leven voltooid achten, maar niet lijden aan een ondraaglijke lichamelijke of psychische ziekte. Otte zegt dat euthanasie voor deze categorie mensen, dus zij die lijden aan het leven, „niet is toegestaan door de huidige wetten en het recht.”
Otte zegt zich verwant te voelen met het gedachtegoed van de Belgische rooms-katholieke emeritus hoogleraar wijsbegeerte Herman De Dijn. „Elk mens heeft waardigheid tot zijn laatste snik, of je nu gelooft of niet. Als wordt gezegd dat het onwaardig is als bijvoorbeeld een oudere zijn urine laat lopen, dan vind ik dat niet respectvol tegenover zo’n persoon. Ik ga niet uit van een perfect mensbeeld. Ondanks alle mogelijke fysieke of mentale tegenslag zijn we nog steeds allemaal gelijk en gelijkwaardig.”
Veel mensen lijden aan het leven en dat is voor velen een diep verdriet, stelt Otte. „Ik zou zeggen: Probeer met hulp van bijvoorbeeld familieleden en buren en overheid over je verdriet te groeien en dat een plek te geven. Maar doe niet te snel een beroep op de medische stand om jou te helpen sterven. Het recht ontwikkelt zich niet in goede richting als dat verdriet de grondslag wordt om een ander te vragen jou gelegitimeerd te doden.’’
Felheid
Otte, die euthanasievraagstukken in zijn portefeuille heeft, stelt zich zorgen te maken over het euthanasiedebat. „De heftigheid en felheid in het debat rond dit levensbeschouwelijke thema zijn me een gruwel. Een partij als D66, voorstander van een zo ruim mogelijke euthanasiepraktijk, vindt zelfbeschikking en zelfontplooiing het hoogste goed. Dat mag, ik veroordeel D66 niet. Maar zelf sta ik juist vanuit het recht op een ander standpunt. Intussen vindt D66 degenen die moeite hebben met euthanasie voor mensen die lijden aan het leven, al snel inhumaan. Een partij als SP stelt weer dat de overheid ouderen laat verkommeren en dat de vraag om levensbeëindiging een aanklacht is tegen de overheid. Laten we elkaars standpunten meer respecteren. Zo lang groepen zo tegenover elkaar staan, moet je voorzichtig zijn met wetgeving op dit terrein. Ik bepleit traagheid, terughoudendheid en gematigdheid. Schielijke wetgeving, terwijl het debat nog zo fel is, past niet bij mij. Een wet moet lang mee kunnen gaan, recht moet voorzienbaar zijn.”
__