Mijn angst was dat deze kerkdienst zomaar kon veranderen van een plaats van inkeer in een forum van luidruchtige demonstraties. Of erger. Want ja, het laat zich nu eenmaal niet uitwissen dat de christelijke heilsfeiten zich afgespeeld hebben in Israël. Of, moet ik zeggen: in Palestina? Want ongetwijfeld menen Palestijnen dat Golgotha en Jeruzalem ook toen al Palestijns gebied waren. Ik hoorde, tussen het zachte orgelspel door, in gedachten mensen ”Free Palestine!” roepen. Ik zag ze zwaaien met Palestijnse vlaggen en hoorde ze schreeuwen dat we moesten stoppen met het zingen van de psalmen, die Israëlische strijdliederen.

Bijna zeker waren die gedachten er omdat ik die middag in een krant had gelezen dat er geen grondrecht bestaat op een ongestoord concert. Het ging natuurlijk over het verstoren van een optreden van zangeres Lenny Kuhr. Hoe krijg je zo’n zin trouwens uit je pen? Want ik zal niet de enige zijn die toen ik dat zinnetje las direct moest denken aan het concert in Moskou waar 143 mensen werden vermoord.

Hoe dan ook: de angst zat in m’n lijf en die liet zich niet wegredeneren, al zakte die gedurende de dienst gelukkig wel weg. Tijdens het zingen van de slotpsalm wilde ik de koster bijna vragen de deuren maar niet te openen voor het zingen klaar was. Misschien stonden de demonstranten wel buiten mee te luisteren. Of erger: de terroristen.

Tijdens het leegstromen van de kerk dacht ik aan de 143 slachtoffers in Moskou. Concreet in de setting van dit kerkgebouw betekende dat mijn bank en nog zo’n zes of zeven banken voor en achter me.

Weer thuis las ik over het soms te relativerende spreken van orthodoxe christenen als het gaat over het drama dat zich afspeelt in Gaza met zeker 30.000 doden.

Ik telde in gedachten verder: meer dan dertig kérken vol.