Geen groot drama, zou je zeggen. Maar het blijkt toch wel een ding te zijn. Want kennelijk zitten allerlei dagelijkse handelingen verankerd in ons systeem. Ik zie het gebeuren (en doe het zelf ook regelmatig): het bovenste keukenkastje opentrekken om een potje zout of peper te pakken. En misgrijpen. Of met een leeg melkpak in m’n handen de deurklink van het kastje rechts grijpen. Om erachter te komen dat daar natuurlijk geen afvalbak meer staat.

Al tien keer hadden we het plan om de vorige situaties in ere te herstellen. Waarna we toch besloten het nog even aan te zien. Ik hoop op het moment waarop de omslag komt. Want zoals het nu staat, oogt het gewoon een stuk ordelijker.

Na 21 dagen ben je aan een nieuwe situatie gewend, zegt dr. Maxwell Maltz, die in de jaren 50 van de vorige eeuw plastisch chirurg was. Hij merkte dat patiënten met een nieuwe neus of een geamputeerd been na zo’n 21 dagen begonnen te wennen aan de nieuwe situatie.

Andere onderzoekers zeggen dat het veel langer duurt voordat je hersenen een verandering hebben geaccepteerd. Minstens 66 dagen of bijna een halfjaar. Dat belooft nog wat…

Ik troost me met het idee dat er op een gegeven moment in ieder geval een omslagpunt zal komen. Juist ook omdat dit niet de enige verandering is waaraan mijn brein moet wennen. We werken op kantoor met een nieuw redactiesysteem. Het aanmaken van een artikel, het toevoegen van foto’s, het definiëren van alineastijlen –dingen die je normaal gesproken bijna met je ogen dicht deed– alles gaat anders.

Over twee weken weet je niet beter, wordt er binnen het RD-pand gezegd. In gedachten tel ik daar enkele weken bij op. Of in mijn geval –ik ben niet zo van de IT-systemen– enkele maanden. Maar het móét goed komen. En als het echt niet wil lukken? Dan pakken we er gewoon weer pen, papier, lijm en schaar bij. Net als vroeger.