Ik meende de reacties van betrokkenen aan het Binnenhof op deze ontwikkelingen al wel zo’n beetje te kunnen voorspellen en ik zat er nog geen millimeter naast. Geert Wilders was boos, verdrietig en verongelijkt. Het was onrecht dat hij van de stoel van de primus inter pares was geduwd. Het was volgens hem ook tegen het staatsrecht dat ze hem opzij hadden gemanoeuvreerd. Juist die laatste opmerking was je reinste flauwekul en dat weet Wilders zelf natuurlijk heel goed.

Maar de reacties waren niet minder voorspelbaar. Wilders zou een aansteller zijn, die alleen maar liefde voor zichzelf heeft. Wie denkt dat hij dit doet voor het land is een dwaas. Punt uit, klaar.

Even voor de duidelijkheid: ik hoop van harte dat Wilders geen premier van Nederland wordt. Simpelweg omdat deze man van polariseren en groepen tegen elkaar opzetten z’n handelsmerk heeft gemaakt. Ja, ik weet het, deze zinnetjes staan garant voor een stroom mails van verdrietige en boze lezers. Soms mails op een goede toon, maar ook mails waarvan zelfs de map met spam van mijn mailaccount hoofdpijn krijgt. Niet erg, we leven in een land waar iedereen z’n mening mag hebben én die mening mag ventileren.

Maar zou het ook kunnen dat degenen die ervoor hebben gepleit dat alle fractieleiders in de Kamer blijven, dat voorstellen in het belang van de regeerbaarheid van het land? En kan het zijn dat ook Wilders wél het landsbelang op het oog heeft en daarom een stap opzij doet? Want de uitspraak dat hij geen andere keus heeft, is niet waar. Hij had het op nieuwe verkiezingen aan kunnen laten komen. En dan weet ik wel hoe de uitslag zou zijn.

Wat zou het een zegen zijn als we in dit land zaken ook nog van meerdere kanten zouden kunnen en durven bekijken. Niets en niemand is helemaal zwart of helemaal wit. Het zijn juist de grijstinten die het interessantst zijn én die het mogelijk maken dat zwart en wit toch samen kunnen werken.