Ruim twintig jaar werken ze samen. Eerst vanuit Foia, waar het draaide om medische hulp aan mensen uit de omgeving en om kinderevangelisatie en waar Stichting Kimon bij betrokken was. Dat veranderde in 2012, toen de focus op gehandicapte kinderen kwam te liggen, een project van de stichting Jedidja in het stadje Buba. Sindsdien geldt voor wie dit werk een naam wil geven: met vier woorden spreken: Stichting Kimon, project Jedidja.

Er is een soort taakverdeling tussen de twee. Zo is Gerda de doener, Marianne de denker, en dat vult elkaar goed aan. Marianne is ook nog eens de bezielende kracht achter kinderevangelisatiewerk dat vanuit Buba wordt gedaan. Inmiddels zijn er een kleine 30 zondagsscholen en 115 kinderclubs, goed voor zo’n 6000 kinderen die wekelijks met het Evangelie van Jezus Christus in aanraking komen.

Er valt meer te zeggen over de aanpak van de twee. Zelf typeren ze die als laagdrempelig. „We proberen nauw aan te sluiten bij de leefwereld van het gehandicapte kind”, zegt Gerda. Ik vind dat een sterke kant van hun werk. Omdat er nabijheid in doorklinkt, en dat is heel wat anders dan neerbuigendheid. Want daarin blijft er afstand en komt het nooit tot een echte ontmoeting, van hart tot hart. Werken vanuit nabijheid is daar juist op uit! En dat biedt kans op ingrijpende, blijvende verandering van kinderen en hun familie.

Enfin, wie zo te werk gaan, die moet je niet te lang ophouden. Dus vanaf nu even geen officiële foto’s meer van die twee.