Wat daar zeker debet aan is, is dat meerdere uitspraken die zij in campagnetijd deed haar hinderlijk blijven achtervolgen. Haar aankondiging om samenwerking met de PVV niet langer uit te sluiten, is daar het beste voorbeeld van.

Vorige week beleefde Yeşilgöz opnieuw een pijnlijk moment, toen de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) een analyse presenteerde over de zogenoemde gestapelde nareisverzoeken. Dit betreft verzoeken van migranten die eerst zelf hun vader, moeder of andere gezinsverwant zijn nagereisd naar Nederland en vervolgens op hun beurt eveneens proberen hun partner of kinderen over te laten komen.

„Niet de bedoeling”, zei Yeşilgöz in de campagne op strenge toon over die aanvragen. Haar verzekering, gedaan in een Volkskrantinterview, dat het hierbij jaarlijks om „duizenden” mensen gaat, klopt echter van geen kant. De afgelopen vier jaar waren er 880 verzoeken, waarvan er tot op heden maar 350 zijn goedgekeurd.

Kan Yeşilgöz zich verweren door te zeggen dat de IND die analyse nog niet paraat had op het moment dat zij haar uitspraken deed, van veel andere beweringen over asiel is het ook zonder nader onderzoek vaak al zonneklaar dat die veel genuanceerder liggen dan partijen het graag doen voorkomen. In zijn meesterwerk ”Hoe migratie echt werkt” ontzenuwt socioloog Hein de Haas maar liefst 22 mythes over migratie en asielzoekers. Eén daarvan gaat over arbeidsmigratie. Nederland heeft daar maar weinig grip op, analyseert De Haas, met name omdat opeenvolgende kabinetten de arbeidsmarkt in verregaande mate hebben geliberaliseerd. En dus zullen wervingsbureaus goedkope arbeidsmigranten blijven aanvoeren zolang daar vraag naar is.

Toch blijven partijen de indruk wekken dat arbeidsmigratie met wat kunst-en-vliegwerk wel te beteugelen valt. Dat illustreert hoezeer het debat over asiel is gepolariseerd. Wie onjuiste uitingen probeert te nuanceren met feiten of cijfers wordt al snel weggezet als een zeurkous, of als iemand uit het andere kamp.

Verder toont dergelijke asielretoriek hoe hardnekkig partijen als BBB en JA21, soms aangevuld met NSC of SGP, volharden in de gedachte dat er voor hen wat te halen valt door zich voor te doen als een PVV-light. Apart, want als de verkiezingsuitslag iets heeft laten zien –zie ook de uitkomsten van het Nationaal Kiezersonderzoek–, dan toch wel dat het imiteren van de PVV vooral goed is voor de PVV zelf.

Als er één is die dat intussen hardhandig heeft geleerd, is het Yeşilgöz zelf wel. De tijd zal leren wat ze met dat gegeven doet.