Het viel me op hoe vreemd het voelt om daar te werken, die eerste keren. Het hokje ligt aan het einde van een doodlopende gang, dus het is daar net alsof ik alleen in het pand ben. Het voelt heel anders dan de drukke newsroom, waar ik normaal gesproken mijn verhalen typ. Bovendien kijk je vanuit het raam op een ander deel van de bedrijfstuin – ook mooi. Het toiletblok boven is ook anders dan beneden. Zo hangt het papier links. En de wc-borstel staat rechts. Precies gespiegeld dus.

Terwijl ik dit intyp, moet ik even glimlachen. Wat een verandering, hè?! Niet groots dus. Toch kwam juist dit voorbeeld in me op toen ik aan het thema van dit magazine dacht: Reizen.

Ook op reis is alles net even anders: de kleuren, de geuren, de taal. Soms rijden mensen aan de andere kant (de verkeerde kant) van de weg. Of komt elk inhalend vervoermiddel luid toeterend voorbij. Het kraanwater smaakt naar chloor. Het stopcontact levert soms wel en soms geen stroom. En je hebt vaak een andere stekker nodig.

Af en toe denk je: hoe kunnen de inwoners van dit land zó leven? Tot je hen zelf spreekt. En ze heel gelukkig blijken te zijn. En het blijkt dat jouw kijk op de wereld wel erg beperkt was. Dat kan overigens ook zomaar gebeuren tijdens een bezoek aan een kerk in het buitenland.

Ik vind die verwondering een mooie kant van reizen. Ik denk erover, terwijl ik samen met mijn zoon voor het vak Nederlands ”De reis van de held” van Joseph Campbell doorneem. Dé ingrediënten van een boeiend verhaal zijn volgens die auteur dat de hoofdpersoon –letterlijk of figuurlijk– op reis gaat en dan ervaringen opdoet waarmee hij zijn leven lang vooruit kan.

Zelf ben ik na een –letterlijke– reis extra blij met ons huis, ons bed, onze badkamer (mét bad), onze stopcontacten. Maar als ik altijd alleen maar in die vertrouwde ruimtes zou moeten bivakkeren? Dan miste ik in ieder geval die dosis extra dankbaarheid bij thuiskomst.