Arnold geeft niet om auto’s, zegt hij. Tenzij het natuurlijk om zo’n shiny zwarte Volvo V60 gaat! Het ding is wel zwaar: een dieselmotor en een plug-in elektromotor. Hij hangt dus hoog in de belasting, zeker nu in 2025 de volle motorrijtuigenbelasting betaald moet worden.

Ondertussen legt hij grote afstanden af voor de zaak: zakelijke kilometers en ook woon-werkverkeer. Hij heeft het gevoel dat hij er financieel veel op toe moet leggen. Hij had zijn werkgever al gevraagd om een leaseauto, maar die heeft dat afgehouden: de werkgever vond het lastig te bepalen wie er dan wel en wie niet een leaseauto zou krijgen.

Je merkt het altijd: die benzineprijs doet wat met ons. Ik hoor mijn neef nog zeggen, we praten over 1990: „Met deze prijzen rij ik niet meer harder dan 100 kilometer per uur.” Omgerekend kostte de diesel toen 40 eurocent per liter! Toch wennen we blijkbaar aan de oplopende brandstofprijzen want we zijn er geen kilometer minder om gaan rijden.

Maar terug naar Arnold. Allereerst is het van belang vast te stellen of er een cao van toepassing is. Daarin staat vaak wat er geregeld is over reiskosten, woon-werk en zakelijke kilometers. Hetgeen onverlet laat dat je met je werkgever in gesprek gaat over meer, maar dat terzijde: de bodem ligt er.

Is er geen cao van toepassing, dan is de vergoeding nog iets waar over te onderhandelen valt. Het is daarbij goed om te weten dat er per kilometer 23 cent onbelast vergoed kan worden, ook voor woon-werkverkeer. Kán, want de werkgever hoeft dat niet te doen. Nu is het wel zo dat de werkgever die dit bedrag niet wenst te vergoeden, daar in de huidige krappe arbeidsmarkt niet verstandig aan doet. Voor hij het weet zoekt ontevreden personeel naar een andere baas.

Terug naar de zakelijke kilometers. Die 23 cent dekt lang niet de kosten. De werkgever kan meer geven per kilometer. Dat extra bedrag is dan in principe wel belast tenzij het voor een deel in de werkkostenregeling kan worden ondergebracht. Maar goed, of daarmee dan wel de kosten volledig zijn gedekt is afhankelijk van de auto die je rijdt. In het geval van de Volvo van Arnold is 50 cent nog niet voldoende, terwijl mijn zusje in haar Peugotje ruim genoeg heeft aan 30 cent.

De Vereniging voor Zakelijke Rijders helpt ons een beetje in het zoeken van richting: voor een middenklassenauto moet je ongeveer uitgaan van 35 cent per kilometer. Ook weer een gemiddelde natuurlijk, want je hebt kleinere en grotere middenklassers, evenals hele oude en vrij nieuwe. Voor het duurdere D-segment auto’s beveelt de vereniging een gemiddelde van 49 cent per kilometer aan.

En zo blijven we in beweging. Saillant detail: hogere brandstofprijzen zijn vaak aanleiding om te vragen naar een hogere vergoeding. De tegenovergestelde beweging ben ik in al die jaren nog niet tegengekomen.

De auteur is coördinator arbeidsvoorwaardenbeleid bij de RMU.