Op dit moment is het ook de politieke situatie in Israël zelf die grote zorgen geeft. Premier Netanyahu lijkt iedere regie over zijn regering kwijt en het is zaak dat hij juist daar snel orde op zaken stelt.

Dat de huidige regering van Israël impopulair is onder de bevolking wordt door opiniepeilers steeds weer duidelijk gemaakt. De partij van Netanyahu, Likud, zou als er nu verkiezingen gehouden zouden worden zwaar verliezen. De partij van Gantz, de concurrent van de huidige premier, zou echter met stip de grootste partij in de Knesset worden.

Het lijkt er dus op dat de huidige regering alle krediet heeft verspeeld. En dat is niet verwonderlijk als je ziet wat vooral de ministers van de kleine, rechtse partijen in de regering allemaal roepen. Onlangs nog was er een soort conferentie waarbij door hen openlijk werd gezegd dat Gaza opnieuw bezet moest worden, inclusief nederzettingen. En dat speelt de Palestijnen in de kaart. Volgens hen maken dit soort oproepen duidelijk wat Israël echt wil: de Palestijnen uitroeien of verdrijven uit Gaza.

Daarbij speelt in Israël de woede over het uitblijven van een deal, waardoor de gijzelaars die Hamas gevangen houdt in Gaza vrij kunnen komen, een steeds grotere rol. Familieleden van de gegijzelden verwijten Netanyahu en zijn regering dat ze niets doen om een deal te sluiten en alleen druk zijn met het eigen voortbestaan. De regering heeft geen enkele visie op wat er bijvoorbeeld met Gaza moet gebeuren als de oorlog ten einde is. Bondgenoten verliezen hun geduld met de premier en z’n ministers. Het moet Netanyahu zeer verontrusten dat de minister van Buitenlandse Zaken van Engeland volgens de Jerusalem Post heeft gezegd dat het Verenigd Koninkrijk overweegt Palestina te erkennen als staat. Engeland wil hiermee druk zetten op de Israëlische regering om met een toekomstplan voor Gaza te komen dat de Palestijnen hoop en uitzicht geeft.

Critici menen echter dat Netanyahu vooral bezig is met zijn eigen toekomst. Zolang de oorlog duurt, kan hij verdedigen dat er geen onderzoeken moeten komen naar de vraag hoe het op 7 oktober zo vreselijk mis kon gaan. En van verkiezingen wil hij al helemaal niets weten, omdat hij beseft dat onder de huidige omstandigheden zijn verlies zeker is. Die smadelijke afgang wil hij voorkomen. De vraag is alleen ten koste van wat. Als de premier niet snel orde op zaken stelt in z’n eigen regering doet dat niet alleen het aanzien van Israël schade, maar ook de binnenlandse steun voor de oorlog. Iedere dag sneuvelen er soldaten in Gaza. Als premier ben je er niet als je daarover meelevende woorden spreekt. Als Netanyahu niet ondubbelzinnig het landsbelang boven alles stelt en hard optreedt in z’n eigen regering, rest hem maar één ding: aftreden.