Maar toen ik met anderen mocht aanzitten aan een kerstdiner georganiseerd door het verzorgingshuis in m’n geboortedorp smolt m’n boosheid weg. In de auto, terug naar huis, werd me glashelder dat die boze column zo niet kon. Later misschien, maar niet op deze dag, niet aan het einde van een jaar waarin er naast nare dingen ook veel goeds was.

Nee, m’n boosheid smolt niet vanwege het heerlijke eten. En die smolt ook niet vanwege de gezelligheid met familieleden én vreemden die ook aan tafel zaten. Ze smolt door de grote inspanningen van verzorgers en talloze vrijwilligers om de bewoners van dit verzorgingshuis een mooie avond te geven.

Kritiek is er altijd wel te leveren. Op kerstbomen en versieringen, bijvoorbeeld. En er zal vast nog wel meer te verzinnen zijn als de dogmatische duimstokken uit de gereedschapskist komen. Maar van mij zul je er geen kwaad woord over horen. Niet nu, niet hier.

Integendeel, het raakte me. De liefde die personeel en vrijwilligers hebben en tonen voor deze kwetsbare ouderen. Maar ook: de manier waarop een neutraal verzorgingshuis, zoals dat dan heet, probeert de bewoners hun kwalen en aandoeningen even te doen vergeten.

Een avond met bekende, inhoudsvolle kerstliederen. Die door de veelal oudere bewoners ontroerd worden meegezongen. Ook door die bewoners die hier wonen vanwege dementie. Ze hebben geen tekst nodig, ze kennen ieder lied uit het hoofd. Van ”Komt allen tezamen” aan het begin tot het ”Ere zij God” aan het einde.

En dan te weten dat dit maar één avond is in één verzorgingshuis in één dorp. In een land waar duizenden vrijwilligers honderden vergelijkbare avonden organiseren in talloze verzorgingshuizen. Zonder er één cent voor te krijgen.

Hoe dit soort avonden dan wel betaald wordt? Met oprechte dankbaarheid. En dat is een valuta die véél meer waard is dan de euro ooit zal worden.