Als je niet oppast zit je zo een paar uur voor het scherm. Want niet alleen de foto’s en video’s van dít jaar zijn leuk, maar ook die van vorig jaar en het jaar dáárvoor en dáárvoor. Sommige filmpjes zijn ronduit hilarisch, zoals de klassieker: ”De jacht op Snuffie”. We hebben hem al zeker tien keer bekeken.

De verhaallijn is als volgt: ons konijn, Snuffie, ontsnapt uit zijn ren en mijn man probeert hem te vangen. De twee oudste kinderen –toen 6 en 4 jaar– huppelen om hem heen, terwijl het beest hem, in een veel te lange video, alle hoeken van de tuin laat zien. Op de achtergrond schreeuwt de oudste opgewonden: „Hoe papa Snuffie vangt. Of: hoe Snuffie aan papa ontsnapt.” Het is net een hoofdstuktitel uit ”Snuf de hond” van Piet Prins.

In een ander filmpje zwaaien de jongens heel hard heen en weer op een schommel en springen ze er op het hoogste punt vanaf. Later roetsjen ze op een kleedje van een veel te hoge glijbaan. Het vreemde is: ook al weet ik dat ik naar een goed aflopende herhaling kijk, nog steeds voel ik de angst dat het verkeerd gaat.

Die buikpijn heb ik nog steeds. Ook al zijn de kinderen nu veel ouder. De oudste reist bijna dagelijks naar zijn studiestad, Amsterdam, op en neer en blijft daar regelmatig bij een van de leden van zijn studentenvereniging overnachten. Gelukkig stuurt hij, rond middernacht, vaak wel een appje. De jongste moest twee weken geleden –toen het overdag sneeuwde en ’s nachts vroor– op bivak. Híj had prima geslapen in z’n tentje –lees: onder z’n zeiltje– in het bos, ík thuis een stuk minder.

December. Een maand waarin we vaak achteromkijken. Wat was mooi in het afgelopen jaar? En wat minder? Een beetje weemoedig word je er wel van. Vooruitkijken hoort er ook bij. Wat 2024 brengt? Dat zouden we maar wat graag willen weten, maar dat moeten we loslaten. Eén ding weten we zeker: Gods handen willen ons opvangen. Wat het nieuwe jaar ook brengt.