Niet omdat ze zich ziek voelt uiteraard. Of omdat onze afspraak niet doorgaat – het was al veel te lang geleden dat we elkaar zagen en bijkletsten. Maar die vrije middag trekt. Even helemaal niks hoeven. Het doet me denken aan plotselinge lesuitval, vroeger op de middelbare school. Waarna je zo ongeveer fluitend naar huis fietste.

Het is overigens niet de enige afspraak die in de afgelopen weken werd afgezegd. Een cursusochtend ging niet door vanwege ziekte van de docent. En een vergadering van een commissie in de kerk werd geannuleerd vanwege te veel afmeldingen. En steeds dacht ik: eigenlijk best lekker.

Het deed me denken aan de coronaperiode, waarin alle activiteiten opeens stil kwamen te liggen. Dat gaf ook zo’n dubbel gevoel. Het was heftig, al die annuleringen van bijeenkomsten, cursussen en afspraken, maar ik kon wel erg genieten van de rust, de lange tafelsessies met het gezin en de reeks vrije avonden.

Ik was destijds niet de enige die het geluk van ”even niks” ervaarde. Leden we vóór corona allemaal aan FOMO, de fear of missing out (de angst om niks te missen), daarna was er een nieuw vergezicht: JOMO, the joy of missing out (de vreugde van iets missen). Ook ik wist zeker dat ik me nooit meer in het keurslijf van ”elke avond wat” zou laten persen. Want blijkbaar kon het best een tandje minder.

Als ik m’n agenda voor de komende weken bekijk, denk ik aan mijn gesprek met een zendelinge in Afrika. Ze vertelde dat ze zich tijdens haar verblijf in Nederland soms best geleefd voelt. In Zambia houdt de dag op als de zon ondergaat en trekken mensen zich terug in hun huizen, alleen of met het gezin. Het is best mooi om mee te deinen met de seizoenen, met het ritme van de dag en de avonden oningevuld te laten.

In Nederland gaat dat anders. Er zijn ook na de vele afmeldingen nog genoeg afspraken die wél doorgaan. Ik stap op de fiets naar een bijeenkomst in de kerk, doe m’n lamp aan en trek m’n sjaal wat hoger op. Is het nou zo koud? Of krijg ík nu griep?