Toch zit het serieuze hier in iets anders. Filomena heeft het syndroom van Down en dat maakt het samen bezig zijn met haar moeder tot iets bijzonders. Dat doe je niet in Guinee-Bissau, het land waar ze wonen. Gehandicapte kinderen zijn geen normale mensen en hebben geen enkel nut, is daar de gedachte. Dus als je hen niet laat ombrengen door de toverdokter, stop je hen weg.

Moeder Nhanro zou er later over vertellen. Hoe ze na de geboorte van Filomena zag dat er iets met haar aan de hand was. Al gauw begon het gefluister in het dorp: „Dat kind is geen mens, maar een iran, een boze geest.” Wegbrengen dus.

Ook Ninthe maakte de gang naar de toverdokter, maar die stelde vast dat Filomena een gewoon mensje was. Vervolgens klonk onverbiddelijk de vraag: wat nu? „Nu komen jullie samen bij ons logeren”, luidde de uitnodiging van Gerda Klaver, die namens Stichting Kimon en Jedidja een centrum voor gehandicaptenzorg runt. Een oase van christelijke naastenliefde is het, waar gehandicapte kinderen een wonderlijke gedaanteverandering beleven: van vervloekt en verbannen naar geaccepteerd en gewaardeerd. Een moeizame weg is het vaak, strompelend of op krukken afgelegd. Maar het einddoel telt! Zie daarom dat gefrunnik met kraaltjes als fysiotherapie. Beschouw de figuurtjes als proeven van bekwaamheid. „Thuis aan iedereen laten zien he”, klinkt het uit Gerda’s mond. Wat het mooist is? Dat via het samen priegelen moeder Nhanro „dat kind” naast haar weer leert kennen als háár dochter, die ze hartelijk mag liefhebben.