We hebben het hier over een kerkgebouw. Een godshuis. Waar leden van een kleine protestantse gemeente zondags bijeenkomen. Als verwende westerling wrijf je je ogen uit als je daar binnenstapt, en aanschuift op een bankje. Vervolgens in een liturgie terechtkomt die een bijeenkomst maakt tot eredienst. Net als bij ons, maar vanwege dat interieur ook zo heel anders.

En dan de plek waar deze ‘keet’ is opgetrokken. In niemandsland zitten we, gelegen in het uiterste noorden van Togo, pal tegen Burkina Faso aan. Waar militante moslims geregeld de grens oversteken. De streek staat bekend als „rode zone” en ook toen ik er was keek iedereen alert om zich heen.

Welnu, dáár is God bezig een gemeente bijeen te roepen. Om die reden gaan we niet klagen over de toestanden. Dat deden de aanwezige gemeenteleden trouwens ook niet. Nee! Ze zongen er die middag op los!

Vóór mij zat iemand die ik er niet verwachtte: een vrouw in islamitisch gewaad. Yakouba Selifa (45) heette ze, vrouw van een moslim, moeder van zes kinderen. Ze vertelde dat ze had gezien hoe christenen omgingen met een gehandicapt kind: gastvrij en vol liefde. En ze wist: daar wil ik bij horen! Simpel is dat niet, want ze is de enige in haar familie. Dus blijft het schipperen. En zit ze hier een beetje moslima te wezen. Maar ze is christen, en van harte! En ze ervaart dat golfplaten bouwsel als een huis van goud. Waarom Selifa op deze pagina? Omdat in de buurt van haar kerkje NET Foundation een theologische opleiding wil starten. Die is hier van levensbelang, want kerk-zijn in dit geestelijk gure gebied is onmogelijk. Tenzij het Woord er zuiver wordt verkondigd. En kwetsbare christenen als Selifa houvast wordt geboden.