Deze noodkreet werd al eerder gedeeld op deze pagina. En toen kwam ook al ter sprake dat extreme armoede, maar ook leerstellige dwalingen het voortbestaan van de protestantse kerken bedreigen. Maar wellicht bent u nog niet overtuigd en is het goed kennis te maken met Esther. Ze is 36 jaar, moeder van zes kinderen en predikantsvrouw. U ziet haar hier bezig met haar dagelijkse bezigheid: stenen hakken om er grint van te maken.

Met haar man Matthieu geeft ze leiding aan een kleine gemeente op het platteland in het noorden van Togo, maar om brood op de plank te krijgen, is dit hak- en graafwerk een noodzakelijk kwaad. Het loopt tegen de 40 graden als ik Esther bezig zie. Even verderop sjouwt Matthieu met een schaal stenen die voor de verkoop wordt klaargezet. Bedrijven in de wegenbouw komen ze ophalen. Of ze nog tijd en energie overhouden om de gemeente te leiden, vraag ik. Esther glimlacht: „Vanavond leid ik weer de vrouwengroep en Matthieu gaat dan op huisbezoek.”

Matthieu schat het aantal leden van zijn kerk op zo’n 200, maar dat schommelt nogal, voegt hij eraan toe. Armoede dwingt gemeenteleden elders werk te zoeken. En dan is er een naburige kerk die leden bij hem weghaalt. Hoe dat gaat? Door een misleidend welvaartsevangelie te verkondigen: „Kom naar ons en je zorgen zijn snel verleden tijd.” Esther en Matthieu proberen zich aan de Bijbelse boodschap te houden en doen geen loze beloften. Aan hun kerkgebouwtje had ik dat al gezien, want erg aanlokkelijk is het van takken opgetrokken bouwsel niet. Ik hoor gemeenteleden klagen over slangen die soms diensten verstoren. Funest is vooral dat het predikantsechtpaar nauwelijks onderwijs heeft genoten en met moeite de Bijbel leest, laat staan dat het de Boodschap zuiver kan doorgeven. „Wij zijn blij met de opleiding die NET Foundation hier wil starten”, laten de twee weten. Ik beloof hun die boodschap in Nederland door te geven.