Hij komt als laatste onder het touw vandaan getijgerd, maar is zo trots als was hij de eerste. De slechthorende en slechtziende Jos schreeuwt het uit van blijdschap. Op naar de volgende hindernis: de evenwichtsbalk.

Die wordt uit veiligheidsoverwegingen echter niet gebruikt waarvoor-ie is ontworpen. De groep van negen Kalorama-bewoners gaat er onderdoor. Een stuk minder gevaarlijk en ach, op een dag als vandaag neemt niemand het nauw als het niet gaat zoals het misschien moet.

Door een opening op 2 meter hoogte klimmen dan. Dat gaat de meesten goed af. Met hulp natuurlijk. Militairen van de 420e hospitaalcompagnie, gelegerd op de Generaal Spoorkazerne in Ermelo, helpen erbij. Ook vier begeleiders uit het blindeninstituut zijn meegekomen.

Voor de militairen vormt het een aardige onderbreking van hun dagelijkse werkzaamheden, zegt sportinstructeur sergeant Erik van Os. „Dit is heel apart om te doen. Het verschil in motoriek tussen deze mensen en militairen is enorm. Het is moeilijk in te schatten wat de groep wel en niet aankan. We hebben echter een selectie gemaakt uit de onderdelen van de hindernisbaan, zodat iedereen aan zijn trekken komt.”

De militairen van de hospitaalcompagnie houden zich normaal gesproken bezig met het verzorgen van gewonden en het geven van geneeskundige hulp aan militairen. Bijvoorbeeld in een uitzendgebied als Irak. Op dit moment zijn er soldaten van de compagnie aanwezig in de provincie al-Muthanna. Daar zijn ze onder meer verantwoordelijk voor het Mogos, een mobiel veldhospitaal dat is opgebouwd uit containers.

Het contact tussen de militairen en de bewoners van Kalorama dateert van de kerstdagen. Toen stuurden de doofblinden eigengemaakte kerstkaarten en werkstukken naar de uitgezonden troepen. Het resulteerde in een uitnodiging om een dagje op de kazerne te komen kijken. „We vinden het natuurlijk leuk om te doen, maar voor onze manschappen is het ook een oefenmoment”, zegt compagniesergeant Kees Bak. „Ze ondervinden aan den lijve wat het betekent om mensen te moeten helpen met eten en verzorging. Normaal gesproken moeten we dat altijd oefenen, maar dit is echt.”

De dag op het kazerneterrein bestond maandag behalve uit het nemen van de hindernisbaan, uit activiteiten in de sporthal en twee gezamenlijke maaltijden. Maar hoe leg je aan iemand die doof en blind is uit wat hem of haar te wachten staat? „Met een aantal mensen is contact mogelijk door gebarentaal”, zegt begeleidster Bouwine van der Hoeven. „Maar bij een aantal anderen is het een kwestie van aan den lijve ervaren.”

De groep blijkt met dat laatste geen moeite te hebben. Vol enthousiasme wordt de ene na de andere hindernis genomen. Een groot klimtuig wordt overgeslagen, al laat een van de militairen wel even zien waar het voor bedoeld is. Door een tunnel kruipen doet bijna iedereen, al houdt bewoner Chris voor de zekerheid wel de voeten van zijn begeleider vast.

Bij het klimrek is Piet niet te houden: voor iemand er iets tegen kan doen, zit hij al bijna bovenin. Piet grijnst van oor tot oor, maar 5 meter lager kijken begeleiders wel wat bezorgd. Ook aan een bewoner in een rolstoel is gedacht: twee stevige militairen tillen hem er uit en dragen hem door de spijlen van het klimrek.

Van tevoren is er al veel nagedacht over hoe het zou zijn op de kazerne, zegt begeleidster Eveline. „Neem nou Joke, ze houdt normaal gesproken niet zo van sporten. Maar ze heeft zich laten overhalen.” Met gebarentaal vraagt ze Joke naar haar ervaringen. „Het was heel leuk”, meldt Joke.

Eveline: „Reken maar dat hier nog vaak aan wordt teruggedacht. Veel bewoners hebben een leven met een vaste regelmaat. Dat wordt op een dag als vandaag even doorbroken. Je ziet ze ervan genieten, dit is echt een uitje.”