Onder heftige beschietingen door raketten en mortiergranaten zoekt Inbal geen beschutting en wacht niet op nadere orders. Ze denkt twee stappen vooruit, trekt haar team uit bed, creëert hinderlagen, doet de toegangspoorten dicht en zet bewapende mannen op strategische posten. Urenlang proberen terroristen het dorp binnen te dringen, allen worden gedood. Heel Nir Am wordt de gruwelen bespaard waar we zo veel over hebben gehoord.

Het benadrukt het belang van lokale veiligheidsteams. Het leger is soms traag, de speciale politie-eenheden worden bij tijd en wijle overvraagd. Communicatie kan falen of gesaboteerd worden. Het veiligheidsteam is niet voor niets lokaal en direct oproepbaar, juist om die zwaktes op te vangen.

Omdat ons dorp Afik dicht tegen de Syrische grens ligt, had het al voor 7 oktober een veiligheidsteam. Vele andere Israëlische dorpen echter niet en dat leidt tot de massale roep om veel meer ”thuisfrontploegen”. In de oproep klinkt het angstige gevoel door dat bij Israëli’s boven is komen drijven: het front is niet alleen in Gaza of in Libanon, maar het front is ook thuis.

Legerkloffie

Al snel wordt er meegedeeld dat er 347 nieuwe teams opgericht gaan worden in het tijdsbestek van een paar weken, zowel in Israëls grensstreken als daarbuiten. Zelfs steden als Ganei Tikva, Modiin en Eilat zetten de stap. Duizenden vrijwilligers, vaak voormalige reservisten, melden zich voor lokale dienst. De nieuwe teams worden bewapend, geïnstrueerd en gestructureerd. Wat dat laatste betreft: ik zou willen voorstellen om wat vrouwen zoals Inbal aan het roer te zetten.

Mijn man is al een tijdje lid van Afiks veiligheidsteam. Tot voorheen was dat een stuk relaxter dan gewone reservedienst doen op een of andere legerbasis. Sinds 7 oktober drukt de verantwoordelijkheid zwaarder dan ooit. Tot nader order slaapt hij in zijn legerkloffie met wapens in de aanslag. Er zijn dagelijkse briefings en trainingen. Er wordt in ploegendienst wacht gehouden. Vanaf vijf uur ’s ochtends –de vroege ochtenduren zijn kritisch– is het hele team wakker. Op iedere melding wordt gereageerd. Langzamerhand wordt het gevoel van veiligheid hersteld.

Na ruim drieënhalve week oorlog zijn de mannen moe maar gemotiveerd en de dorpelingen durven weer rustiger te slapen.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 14.